Blog 2

Woensdag 26 oktober, 23:30, New Delhi

Tanden gepoetst, pyjama aan en nog even wat schrijven. Rust, regelmaat en rumoer. Dat laatste staat voor het geluid waar geen einde aan komt. Het getoeter.

In de avond ben ik met Kim (collega) nog op stap gegaan. Slenteren door de straatjes van Delhi. Het is op dat moment donker en Delhi is gehuld in kleine lichtjes vol met mensen en toeterende voertuigen. Iedereen verkoopt op straat fruit, kleding , eten en ga zo maar door. Alles gebeurd buiten. Van het repareren van schoenen naar het beeldhouwen van een van de vele goden wat het hindoeïsme kent.
Kim is met haar blonde haren zo nu en dan een attractie. Niet zelden pakt een wildvreemde vrouw haar hand vast of heeft ze tientallen schoolkinderen, gehuld in uniform, aan haar hand vast. Loslaten gaat dan ook met veel moeite.

Ik wilde graag alvast naar het station om een ticket te kopen waarbij je eerst door een horde met Indiërs moet lopen die je al te graag de verkeerde kant op sturen zodat je een veel duurdere ticket aanschaft. Gelukkig weten wij beter, en kennen wij de bekende smoesjes ‘het station is gesloten’ of ‘er is een explosie’ uit ons hoofd. Helaas was de trein al volgeboekt, dus ik moet mijn plannen wijzigen

Donderdag 27 oktober, 18:30, New Delhi

Ik voel me beter dan gisteren, de auto’s hebben mij vannacht in slaap getoeterd. Het lijkt alsof ik vandaag de stad beter aankan. Men zegt hier met regelmaat dat je op een gegeven moment je zintuigen het opgeven, en dat lijkt te kloppen. Men komt minder vaak op me af stappen dan gister. Wellicht komt het omdat ik met regelmaat mijn arrogante blik opzet.
In de ochtend ben ik naar het station gegaan om daar een ticket te boeken voor morgen. De trein naar Jaisalmer is nog niet volgeboekt, maar geen eerste klas. Toen over ging naar plan c om weer een andere bestemming te kiezen draaide de mevrouw achter de balie met haar ogen en zuchtte verveeld ‘ja maar de sleeperclass is ook prima hoor’. Nou oke, dan maar de sleeperclass!

Ik had weer afgesproken met Kim om naar een rode fort te gaan. Eerst een poging gewaagd om te lopen. Maar na tientallen koeien en afval bergen kwamen we er niet meer uit en zijn we maar met een tucktuck verder gegaan. Na meerdere malen uitleggen dat we van a naar b willen het en niet het gehele alfabet kwam we aan. Een prachtige oude fort, waarvan nog het grootste gedeelte van overgebleven is. Vervolgens zijn we naar een oude markt gelopen. Kleine straatje met veel wierrook. Overal zijn mensen en dieren.

In de avond zijn Kim en ik nog een biertje gaan doen in een bar. Bij binnenkomst werden we naar de 1ste verdieping gedirigeerd en moesten plaats nemen aan een tafel. Daar op een podium zongen 4 meiden en een meneer die verscholen zat achter de box. Bijzonder schouwspel. Aangezien de zangers chagrijnig keken en de plaatselijke muzieksmaak niet deel.

Vrijdag 28 oktober, 11:00, New Delhi

De nacht ben ik prima doorgekomen, desondanks heeft de vermoeidheid het van mij overgenomen. Ik ben een boek gaan lezen en mijn tas ingepakt voor de treinreis. Na een paar uur heb ik al mijn moed verzameld en de straat opgegaan. Opzoek naar een goede stekker dat niet telkens uit het stopcontact valt.
Een zware tocht door de alsmaar toeterende voertuigen. Het is spitsuur. Een veel te dikke agent waarbij de knoopjes van zijn overhemd op springen staat probeert orde te brengen. Het heeft geen nut.
In de straat met toeristische winkels rijdt er een colonne van tucktucks achter mij aan. Omstebeurt vragen ze waar ik naartoe moet en of ze me kunnen brengen. Gisteren kon ik er nog hard om lachen, vandaag ben ik echt toe aan een rustigere plek.
Nog even met Kim een tempel bekijken en dan snel New Delhi achter mij laten.

28 oktober, 18:00, In de trein van Delhi naar Jaisalmer

Ik zit op een gammel bankje in de trein. De trein nadert Jaipur, de stad waar mijn nieuwe Indische vrienden wonen. Ik heb het gevoel hun tijdverdrijf te zijn. Fijn dat ze straks uitstappen wat hij lult de oren van mijn hoofd en ik versta hem nauwelijks. Hij spreekt kennelijk een ander soort Engels dan ik ooit geleerd heb.

Ik ben vanuit mijn hostel lopend naar de metro gelopen. De drukte van de spits was weer enorm. Duwen en trekken en als een rugbyspeler wurm je je in de metro. Mijn vieze handdoek wat aan mijn backpack hangt in een medereiziger zijn neus gedrukt en mijn natte t-shirt tegen en ander. Ik zie aan de gezichten van de anderen dat ze er ook hard om moeten lachen. En proberen een gesprek aan te gaan met mij in de rumoer.
Het zoeken naar de juiste trein is lastig. Ik dacht dat ik bij het juiste spoort stond, maar de trein heeft kennelijk een ander spoor uitgekozen. Uiteindelijk werd ik door een uiterst vriendelijke Indiër geholpen en wees me op het papier wat op elke wagon geplakt zit. Daar staan de namen van de passagiers op. “Jffrey Scrink” Gevonden!

Al snel had ik mijn plek gevonden aangezien daar andere westerlingen zaten. Een plek achter de tralies zodat je niet uit het raam kan vallen en aan beide zijden 3 uitklapbare bedden boven elkaar. Wij zaten beneden en bij elk station moest wij opschuiven en zagen we boven ons hoofd steeds meer benen verschijnen. Nog maar 16 uur te gaan!

Ik merkte na een aantal uur dat er maar geen eten werd geserveerd waar ik wel op hoopte. Ik had namelijk nog maar 2 bananen over en moest nog 15 uur in de trein zitten. Ik heb mijn waardevolle spullen bij elkaar gepakt en ben als een expeditie robinson deelnemer op zoek gegaan naar voedsel. Al gauw kwam ik de uiterst behulpzame Indiër tegen van het station in Delhi. Daar hadden ze nog voedsel en werd hartelijk uitgenodigd om boven op hun bedje plaats te nemen bij een vriendin die hij mee had.
Hij schreef voor een reismagazine en gaat daarom op reis naar Jaisalmer. De vriendin schreef verhalen over seksuele diversiteit en kon me alles vertellen over SM, wat wil je nog meer tijdens je treinreis? Al gauw voegde een andere passagier zich bij het gesprek en werden de leukste gesprekken gevoerd over het leven in India.
Plot ging het licht uit en zaten we in het donker. De onderbuurvrouw was er klaar mee.
Tijd om te slapen!