Blog 4
Door: Jeffrey Schurink
Blijf op de hoogte en volg Jeffrey
04 November 2016 | India, Benares
Maandag, 31 oktober, 21:00, in de trein naar Jodhpur
De trein gaat weer richting het oosten. Ik heb plaats genomen bij andere reizigers die ook dezelfde eindbestemming hebben: Jodhpur. De trein nog zanderig en muffig van de vorige reis en volledig leeg omdat Jaisalmer een eindstation is.
Bij binnenkomst van de trein waren we al snel een bezienswaardigheid. De familie die in dezelfde wagon zaten kwam een kijkje nemen. Voor we het wisten had de gehele familie plaats genomen bij ons op het bankje en werden we gebombardeerd met allerlei vragen. We moesten en zouden snoepjes aannemen en met z’n allen op de foto.
Dinsdag, 1 november, 02:00, Jodhpur
Ik lig te woelen in mijn bed. Ik heb het gevoel dat alles aan mijn lichaam jeukt en heb al 2 maal met mijn zaklamp het bed uitvoerig gecontroleerd op insecten. Niks gevonden, maar ontspannen lig ik niet. De kamer is armoedig, de dekens voelen zo synthetisch aan waardoor ik het gevoel heb dat mijn haren recht overeind staan.
Ik ben vanavond om 23:00 aangekomen in Jodhpur. Het vinden van het hotel was een gedoe. Kleine nauwe straatjes en weinig borden die de wegen markeren. Een vriendelijke motorrijder kwam me tegemoet rijden. Hij wilde me graag naar mijn hotel brengen, mits ik morgen in zijn winkeltje kom kijken. Prima! Met een zware backpackerstas op mijn rug en een rugtas op mijn buik sprong ik achter op zijn motor. Voor hem was het ook zoeken en na een aantal keer navragen en een agressieve zwerfhond die achter de motor rende met luid gegrom kwam ik aan op plaats van bestemming.
De stad is weer typisch hysterisch India. De naweeën van Diwali zijn nog merkbaar. Hier en daar gaan er nog wat bommetjes af en de rotzooi is enorm. Oude vrouwen die met volle karren met rotzooi door de steile stegen om ze vervolgens te deponeren op een grote berg afval wat ze ter verweking in de brand hebben gestoken.
Woensdag 2 november, 14:30, Jodhpur
Ik zit op het vliegveld te wachten op mijn vlucht via Delhi naar Varanasi. De trein nemen zou me 25 uur gaan kosten, waardoor voor mij de keus al snel gemaakt was.
Gisteravond had ik een rustige avond voor ogen. Op het dakterras met een lichte bries door mijn haren de lichtjes van de stad bekijken. Het uitzicht is prachtig. Echter was met de rust al snel gedaan. Tijdens mijn vaste chai (thee) moment nam ik plaats naast 2 Belgen: Nico en Ruben. 1 daarvan werkt al 6 jaar in India en had de mooiste verhalen over het land. Hij kende Jodhpur op zijn duimpje.
Of ik zin had om mee te gaan eten? Uiteraard!
Kriskras lopend door de straatje liet Nico een klein gedeelte van de stad zien. Tot slot wist hij een goede plek om te eten. Na 15 minuten rijden met een tucktuk kwamen we aan bij een groot en luxueus complex. Een hek schoof open en de bewakers keken ons argwanend aan. Wij, en vooral ik, waren er niet bepaald op gekleed. Een wijde korte broek en een simpel tshirt. Gelukkig was het al gauw prima en mochten we verder. Een rijkelijk gebouw met pracht en praal waar je behandeld wordt als een prins. Iets waarbij ik me ongemakkelijk voel. Een maaltijd van hoog niveau met heerlijke wijn. De prijzen ook van hoog niveau en baarde me toch op een gegeven moment zorgen. Het zweet brak me uit. Een ware opluchting toen Nico de rekening al had voldaan omdat wij te gast waren, waarvoor nog mijn dank!
Donderdag 3 november, 13:00, New Delhi
Ik zit op een bankje op het vliegveld. Veeg een zweetdruppel van mijn voorhoofd. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden maar het heeft weinig zin. Mijn hoofd zit vol. Met teleurstellingen en woede.
De vlucht naar Delhi gisteravond had een vertraging van 2 uur. Hierdoor miste ik mijn vlucht naar Varanasi.
Daar sta je dan. Op een vliegveld in Delhi, en nu? De balie van de vliegmaatschappij opzoeken die mij verder moet helpen. Een schreeuwende familie die zich heftig opwind staat al een tijdje de boel op te houden. Eenmaal aan de beurt staan ze nog te schreeuwen. Een Indiër verstaan is moeilijk, dit maakt het onmogelijk. vragen of zij iets weten. Uiterst vriendelijk geholpen en richting de taxi gebracht. Een vriendelijke jongeman
Geen vluchten meer vandaag, morgen weer. Conclusie: hotel zoeken voor een overnachting.
Geen wifi, geen nuttige borden waaruit ik kan opmaken waar een prima hotel is.
Dan maar naar de verkeerspolitie om te dat ook mee ging om me te ‘’helpen’’ Een mooie kamer met airco en een gigantisch bed. Het enige wat telde was lekker slapen. Ik was er klaar mee voor vandaag. Geld speelde op dat moment weinig tot geen rol. 5000 rupee vroegen ze ervoor. Wel veel, maar wanneer je het omrekent valt het redelijk mee.
Door de vluchtigheid en behendigheid heb je voor je het weet je handtekening gezet. Eenmaal de deur van je hotelkamer gesloten begin je jezelf vragen te stellen. “heb ik dit wel handig aangepakt?’’
Op de hun eigen site vragen ze er maar 1700 voor.
De volgende ochtend bij het uitchecken heb ik ze geconfronteerd. Dit mondde uit in een uiterst benepen situatie waarbij de vriendelijke receptionist veranderde in een schreeuwende en intimiderende meneer waarbij je omgeven wordt door meerdere hotelmedewerkers die je tegenhouden bij het verlaten van het hotel.
Na veel zinloze woorden en een gesprek met de baas heb ik gekozen voor mijn veiligheid en het bedrag neergelegd en vertrokken.
Ik merk steeds meer aan mijn zelf dat ik me steeds minder op mijn gemak aan voelen ben. India is hard. Keihard. Een samenleving waarbij een mens weinig telt. Dit komt door de extreme armoede maar ook het kastensysteem waarbij je nooit meer wordt dan je bent. Ik begin mij dan ook steeds vaker af te vragen of ik, ondanks veel ervaring, wel opgewassen ben en vooral wil zijn tegen dit soort dingen. Je moet op je hoedde zijn en iemand vertrouwen moet je nooit doen, wat het zo ontzettend moeilijk maakt. Afgezien van dit heb ik veel geleerd en ben ik gelukkig dat ik dit heb meegemaakt. Mooie ontmoetingen met zowel andere reizigers als Indiers hebben gezorgd voor een fantastische ervaring. Een ding weet ik zeker. Varanasi gaat mijn laatste bestemming worden, en ga mijn reis vervolgen in Nepal.
De trein gaat weer richting het oosten. Ik heb plaats genomen bij andere reizigers die ook dezelfde eindbestemming hebben: Jodhpur. De trein nog zanderig en muffig van de vorige reis en volledig leeg omdat Jaisalmer een eindstation is.
Bij binnenkomst van de trein waren we al snel een bezienswaardigheid. De familie die in dezelfde wagon zaten kwam een kijkje nemen. Voor we het wisten had de gehele familie plaats genomen bij ons op het bankje en werden we gebombardeerd met allerlei vragen. We moesten en zouden snoepjes aannemen en met z’n allen op de foto.
Dinsdag, 1 november, 02:00, Jodhpur
Ik lig te woelen in mijn bed. Ik heb het gevoel dat alles aan mijn lichaam jeukt en heb al 2 maal met mijn zaklamp het bed uitvoerig gecontroleerd op insecten. Niks gevonden, maar ontspannen lig ik niet. De kamer is armoedig, de dekens voelen zo synthetisch aan waardoor ik het gevoel heb dat mijn haren recht overeind staan.
Ik ben vanavond om 23:00 aangekomen in Jodhpur. Het vinden van het hotel was een gedoe. Kleine nauwe straatjes en weinig borden die de wegen markeren. Een vriendelijke motorrijder kwam me tegemoet rijden. Hij wilde me graag naar mijn hotel brengen, mits ik morgen in zijn winkeltje kom kijken. Prima! Met een zware backpackerstas op mijn rug en een rugtas op mijn buik sprong ik achter op zijn motor. Voor hem was het ook zoeken en na een aantal keer navragen en een agressieve zwerfhond die achter de motor rende met luid gegrom kwam ik aan op plaats van bestemming.
De stad is weer typisch hysterisch India. De naweeën van Diwali zijn nog merkbaar. Hier en daar gaan er nog wat bommetjes af en de rotzooi is enorm. Oude vrouwen die met volle karren met rotzooi door de steile stegen om ze vervolgens te deponeren op een grote berg afval wat ze ter verweking in de brand hebben gestoken.
Woensdag 2 november, 14:30, Jodhpur
Ik zit op het vliegveld te wachten op mijn vlucht via Delhi naar Varanasi. De trein nemen zou me 25 uur gaan kosten, waardoor voor mij de keus al snel gemaakt was.
Gisteravond had ik een rustige avond voor ogen. Op het dakterras met een lichte bries door mijn haren de lichtjes van de stad bekijken. Het uitzicht is prachtig. Echter was met de rust al snel gedaan. Tijdens mijn vaste chai (thee) moment nam ik plaats naast 2 Belgen: Nico en Ruben. 1 daarvan werkt al 6 jaar in India en had de mooiste verhalen over het land. Hij kende Jodhpur op zijn duimpje.
Of ik zin had om mee te gaan eten? Uiteraard!
Kriskras lopend door de straatje liet Nico een klein gedeelte van de stad zien. Tot slot wist hij een goede plek om te eten. Na 15 minuten rijden met een tucktuk kwamen we aan bij een groot en luxueus complex. Een hek schoof open en de bewakers keken ons argwanend aan. Wij, en vooral ik, waren er niet bepaald op gekleed. Een wijde korte broek en een simpel tshirt. Gelukkig was het al gauw prima en mochten we verder. Een rijkelijk gebouw met pracht en praal waar je behandeld wordt als een prins. Iets waarbij ik me ongemakkelijk voel. Een maaltijd van hoog niveau met heerlijke wijn. De prijzen ook van hoog niveau en baarde me toch op een gegeven moment zorgen. Het zweet brak me uit. Een ware opluchting toen Nico de rekening al had voldaan omdat wij te gast waren, waarvoor nog mijn dank!
Donderdag 3 november, 13:00, New Delhi
Ik zit op een bankje op het vliegveld. Veeg een zweetdruppel van mijn voorhoofd. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden maar het heeft weinig zin. Mijn hoofd zit vol. Met teleurstellingen en woede.
De vlucht naar Delhi gisteravond had een vertraging van 2 uur. Hierdoor miste ik mijn vlucht naar Varanasi.
Daar sta je dan. Op een vliegveld in Delhi, en nu? De balie van de vliegmaatschappij opzoeken die mij verder moet helpen. Een schreeuwende familie die zich heftig opwind staat al een tijdje de boel op te houden. Eenmaal aan de beurt staan ze nog te schreeuwen. Een Indiër verstaan is moeilijk, dit maakt het onmogelijk. vragen of zij iets weten. Uiterst vriendelijk geholpen en richting de taxi gebracht. Een vriendelijke jongeman
Geen vluchten meer vandaag, morgen weer. Conclusie: hotel zoeken voor een overnachting.
Geen wifi, geen nuttige borden waaruit ik kan opmaken waar een prima hotel is.
Dan maar naar de verkeerspolitie om te dat ook mee ging om me te ‘’helpen’’ Een mooie kamer met airco en een gigantisch bed. Het enige wat telde was lekker slapen. Ik was er klaar mee voor vandaag. Geld speelde op dat moment weinig tot geen rol. 5000 rupee vroegen ze ervoor. Wel veel, maar wanneer je het omrekent valt het redelijk mee.
Door de vluchtigheid en behendigheid heb je voor je het weet je handtekening gezet. Eenmaal de deur van je hotelkamer gesloten begin je jezelf vragen te stellen. “heb ik dit wel handig aangepakt?’’
Op de hun eigen site vragen ze er maar 1700 voor.
De volgende ochtend bij het uitchecken heb ik ze geconfronteerd. Dit mondde uit in een uiterst benepen situatie waarbij de vriendelijke receptionist veranderde in een schreeuwende en intimiderende meneer waarbij je omgeven wordt door meerdere hotelmedewerkers die je tegenhouden bij het verlaten van het hotel.
Na veel zinloze woorden en een gesprek met de baas heb ik gekozen voor mijn veiligheid en het bedrag neergelegd en vertrokken.
Ik merk steeds meer aan mijn zelf dat ik me steeds minder op mijn gemak aan voelen ben. India is hard. Keihard. Een samenleving waarbij een mens weinig telt. Dit komt door de extreme armoede maar ook het kastensysteem waarbij je nooit meer wordt dan je bent. Ik begin mij dan ook steeds vaker af te vragen of ik, ondanks veel ervaring, wel opgewassen ben en vooral wil zijn tegen dit soort dingen. Je moet op je hoedde zijn en iemand vertrouwen moet je nooit doen, wat het zo ontzettend moeilijk maakt. Afgezien van dit heb ik veel geleerd en ben ik gelukkig dat ik dit heb meegemaakt. Mooie ontmoetingen met zowel andere reizigers als Indiers hebben gezorgd voor een fantastische ervaring. Een ding weet ik zeker. Varanasi gaat mijn laatste bestemming worden, en ga mijn reis vervolgen in Nepal.
-
04 November 2016 - 07:46
Marja:
Jeetje Jef, weer avonturen, maar nu niet leuk!! Goed dat je naar Nepal gaat. Hopenlijk dat je daar betere ervaringen opdoet. Laat maar snel weer weten hoe het je daar vergaat.
Groetjes uit Rijsenhout. -
04 November 2016 - 07:47
Wilma:
O! Jeffrey, wat een vreselijk verhaal!!
Je had het allemaal al verteld door de telefoon,
Maar nu ik het lees krijg ik pas echt door dat het daar zeker niet veilig is!!
Ben blij dat je besloten hebt om naar Nepal te gaan!
Hoop dat je nu een beetje echt vakantie kan vieren!!
Nu is het alleen maar stressen!
Was toch maar naar de Ardennen gegaan, haha!
Jef we houden contact, wens je toch nog heel veel plezier!!
Zeg nu ook voluit, DOE VOORZICHTIG!!
Dikke knuffel!!
Een bezorgde moeder!!! xxxx -
04 November 2016 - 08:25
Lydia:
Hey avonturier!
Spannende verhalen hoor! Maar jij redt jezelf wel!
Goede reis naar Nepal.. daar zijn ze vast vriendelijker.
Groetjes je buuf -
04 November 2016 - 10:38
Erik:
Hey Jeff!
Jeetje wat maak jij weer veel mee!
Goede keuze om naar Nepal te reizen.
Het zal daar wel een stuk rustiger zijn.
Veel reisplezier daar en geniet ervan!
Groeten Erik & Jorine
& kusje van Maren! -
04 November 2016 - 11:03
Je Zussie:
Hoi lief broertje!
Ik liep een beetje achter met het lezen van je blogs... nu alle vier aandachtig gelezen. Jemig wat heb je véél meegemaakt en ontzettend veel indrukken opgedaan en dan niet altijd in de goede zin van het woord.
Wat een verschrikkelijk moeilijk land, ik merk bij mijzelf, wanneer ik het lees, dat ik het er benauwd van krijg. Zo alleen in een land waarin je niemand kan vertrouwen en iedereen zo op je zuur verdiende geld uit is, natuurlijk hebben zij al helemaal geen of weinig geld, maar dat dat op zo'n manier moet...
Ik ben echt heel blij dat je naar Nepal gaat, geeft toch een wat veiliger gevoel en het boeddhisme is toch wat relaxter en minder hard. Ik hoop dat je het daar naar je zin hebt.
Ik ben trots op je, wat je bereikt en dat je dit allemaal durft, jouw zussie zou in een hoekje gaan zitten en mama gebeld hebben om te vragen of ze mij willen ophalen :-) :-) :-)
Pas goed op jezelf en tot snel!
Heel veel liefs je zussie. -
05 November 2016 - 10:44
Denise Konijn:
Leuk om je verhalen weer te lezen. Lijkt me een ontzettend gaaf land maar zoals je al zegt keihard. Dat houd mij tot nu toe ook tegen. Wad je plan al om naar nepal te gaan? Of komt dat hier door.
Gr denise -
06 November 2016 - 17:29
Angelique:
Nou wat een herkenbaar verhaal over India. Toch ben ik ook blij dat ik er geweest ben. Maar ik was niet in mijn eentje en dat maakt het wel een stuk makkelijker. Na India ben ik ook naar Nepal gegaan en dat was van de "hel" in de hemel. Alles gemoedelijker en veel relaxter. Echt een groot contrast met India. Ben nog wel benieuwd wat je van Varanasi Vindt/vond! Succes verder met je avontuur! Angelique Sawade -
07 November 2016 - 16:40
Davy:
Altijd leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten én wat lief dat je dan ook nog wordt getrakteerd op een luxe diner voor 3. Dat is zeker een goed bedankje waard. ;-) Goed dat je de keuze hebt gemaakt om lekker naar het 'relaxte' Nepal af te reizen.. Ben reuze benieuwd! Veel plezier kitten. X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
