Blog 7

Donderdag 17 november, Chitwan national park, 20:30

Ik zit in mijn bed, buiten is er muziek te horen van de vele traditionele dansen die getoond worden aan alle toeristen. Een attractie waar iedereen min of meer verplicht is om naar te kijken.

Vanochtend werd ik om 7:30 opgehaald met de taxi om vervolgens de bus te nemen richting het zuiden. De reis deed ik samen met Alyssa uit USA , ontmoet bij de trekking. Later zouden we Marie weer ontmoeten die we daar ook ontmoet hebben.
De weg naar Chitwan Park was heftig. De wegen, die soms totaal ontbraken, waren hobbelig en bochtig. Het gebeurd niet zelden dat er een bus de afgrond in klettert. Zo nu en dat ligt er een vrachtwagen in de afgrond met de wielen in de lucht.
In de middag kregen we een korte rondleiding door het dorp. Het komt enorm toeristisch over. Overal wordt er wel een tour aangeboden. Een grote attractiepark. Wij gingen de zonsondergang bekijken over het natuurpark. Een prachtig uitgestrekt park: rivieren, bossen en vele vogels. De rust komt je tegemoet. Totdat een gehele stoet met Chinese toeristen al marcherend het moois gingen bekijken. Al zingend en schreeuwend op alle mogelijke manieren op de foto. Toen ze merkte dat ik 3 woordjes Chinees spreek werden de grootste vriendschappen gesloten. Met iedereen een voor een op de foto. En ook allemaal tegelijk.

Vrijdag 18 november, Chitwanpark, 20:00

Ik voel me een massatoerist. Gepropt in een bootje, een stukje varen, een stukje lopen door de “jungle” en daarna in een grote stoet op safari in grote jeeps. Iets wat ik totaal niet leuk vind. Gelukkig ben ik omringt door de ontzettende fijne mensen die ik kan typeren als vrienden. Marie en ik die elkaar telkens plagen. Alyssa die in als een moeder toekijkt. Net een familie.
Het park is erg mooi. Qua natuur heeft het ontzettend veel te bieden. Mooie meren, vele vogels en prachtige beekjes. Jammer dat je wel geluk moet hebben om een wilde olifant een tijger of een neushoorn te zien. Wij moesten het bij aapjes en gigantische krokodillen laten. Wat ook bijzonder is!

Zondag 20 november, Kathmandu, 08:00

Het is vroeg in de morgen. Mijn nieuwe Canadese vriendin is aan het douchen. Ik heb het gevoel alsof ik haar al eeuwen ken. Ze is zo gek als een deur wat perfect bij mij past. We laten elkaar voortdurend struikelen en zitten voortdurend op elkaar te fitten. Net een getrouwd stel.
Gisteren zijn we van Chitwanpark met de bus naar Kathmandu gereisd. Een weg weer vol bochten en gaten. Afgronden waarbij er geen vangrail is. Stukken weg totaal ingestort. Hier realiseerde ik me weer dat Nepal het 4 na armste land van de wereld is.

Maandag 21 november, Bakhtapur, 18:00

Ik zit op mijn bed. Ik heb mijn intrek genomen in een guesthouse gelegen naast een prachtige tempel. Een eigenaar met 2 kleine hondjes verwelkomde ons hartelijk en bood ons een kamer aan met kitscherige nep bloemen met uitzicht op de tempel.

De stad is oud en vol historie. Echter zijn de verwoestingen van de aardbeving van 2015 goed zichtbaar. Vele huizen gestut met houten palen. En een groot gedeelte totaal verwoest. Men is ook overal bezig met het heropbouwen van hun huizen. Wat uiteraard niet met machines gebeurd maar met de hand. Steen voor steen. In deze omgeving is er veel schade. Men leeft hier dan ook nog veelal in tenten. Ook de meneer van de souvenirwinkel vertelde nog steeds geen nieuwe huis te hebben. Het gaat erg langzaam.


Woensdag 23 november, 16:00, Kathmandu

Weer een lange en enerverende dag. Vanochtend weer richting Kathmandu gereisd. Eenmaal aangekomen in het centrum zijn we te voet verder gegaan. Marie haar ogen vielen op de vele toeristen die aan de kant van de weg stonden met yogamatjes. Nieuwsgierig als ze is stapte ze op een paar af en vroeg of er iets gaande is. Wat bleek, een flashmob. Midden op het drukke kruispunt. Uit het niets zou er een yoga goeroe op het kruispunt yoga oefeningen doen wat moet eindigen in een mensenmassa die zijn voorbeeld volgen. Of wij mee wilde doen? Nou, uhm liever niet?. En voor ik het wist stond ik net als de anderen met een matje te wachten totdat het spektakel zou beginnen. En een aantal luttele seconden lag ik met mijn witte sportsokjes op een kruispunt in de meest vreemde houdingen.

Woensdag 23 november, 22:00, Kathmandu

Ik zit verbijsterd voor me uit te staren. Een telefoontje van het thuisfront heeft mijn vakantie aan een abrupt einde doen brengen. Ik heb een fout thuis gemaakt in mijn agenda. Ik kom niet vrijdag, maar al donderdag aan. Dit betekend dat er een vlucht geannuleerd moet worden en ik voor morgen een vlucht moet boeken.
Ik kijk Marie aan. Dit is dus mijn laatste nacht. Een heel vreemd gevoel.


Donderdag 24 november, 03:00 boven India

Ik laat mijn hoofd rusten op mijn stoel. Het is donker buiten. Ver beneden het vliegtuig is vaag het laatste gedeelte van India te zien. Ik bekijk mijn nieuwe armband om mijn pols. Marie heeft die speciaal voor mij gemaakt. Een vriendschapsarmband voor onze vriendschap. Ontstaan uit een spontaan en toevallig moment. Voor je het weet deel je alles met elkaar. Elkaar het leven zuur maken
en vervolgens de mooiste gesprekken hebben over het leven. De tijd is zo snel gegaan en hebben samen zoveel lol gehad. Wij zien elkaar zeker nog een keer.

Vanochtend vroeg uit mijn bed gestapt om mijn laatste spullen bijeen te rapen. De nacht was kort. Het abrupte einde van mijn vakantie overviel me. Ik moest het even op een rijtje zetten.
Desondanks wilde ik toch met Marie ter afsluiting deelnemen aan de kookcursus. Geerthe en Vasthi die ik in Pokhara had ontmoet kwamen richting ons hotel en werden opgehaald door een taxi.
Een mooi huisje buiten Kathmandu. Gebouwd op een heuvel. Omringt door moestuintjes.
Het gezin, bestaande uit vader, moeder en zoon verwelkomde ons warm. Een klein en knus keukentje met een grote eettafel waar wij de notities konden maken. Kijk en leer!

De vlucht naar Nepal ging zonder problemen. Ik keek op tegen het lange wachten. Na rekenen kwam ik uit op 9 uur. Dan toch maar de stoute schoenen aantrekken en de stad weer trotseren?
Eenmaal in Delhi komt de smog je weer tegemoet. Een scherpe vieze lucht prikte in mijn neus. Maar er is iets anders dan anders. Delhi komt rustiger over dan voorheen. Misschien ben ik nu voorbereid op het allerergste? Kijk ik te arrogant? Maar nee, ik werd niet eens omringt door de vervelende mannetjes die zijn centjes bij elkaar moet sprokkelen uit mijn portemonnee.
Wat bleek? Het is er zo rustig sindsdien de regering plots de 500 en 1000 rupee ongeldig heeft geklaard om de corruptie aan te pakken. Het gevolg? Mensen hebben veel geld verloren want niet iedereen kan omwisselen omdat hier simpelweg niet te midden voor zijn.

Uiteindelijk een bekend straatje ingelopen en ter afsluiting op een dakterras en uitgebreide Indische maaltijd genuttigd met het o-zo heerlijke drankje: Lassi. Een mooi moment om terug te blikken op de 4,5 week.
Ik kijk dan ook terug op een enerverende reis. Met hoogte en dieptepunten. Maar 1 ding is zeker. Ik ben een ervaring rijker. Tot volgend jaar.