Het ziekenhuis
Door: Jeffrey Schurink
Blijf op de hoogte en volg Jeffrey
09 September 2011 | Suriname, Lelydorp
Hallo iedereen!
De dagen vliegen voorbij. Eigenlijk wordt het leven hier normaal. Deze week hadden we van maandag tot donderdag een middagdienst. Iets wat voor ons eigenlijk ondertussen gewoon is gaan worden. Rond 14:20 pak je een busje en dan kom je net op tijd of iets te laat aan. Je gaat een uur ‘overdragen’ en daarna ga je naar je huisje om vervolgens weer te gaan zitten. Een heel rustig leventje.
Zondag zijn lekker gaan niksen, iets wat ook soms heerlijk is in deze warmte. In Nederland klagen wij voordurend dat er te veel donkere wolken boven ons kikkerlandje hangt, hier klaagt men over de felle zon en warmte. Het liefst nemen ze hier een paraplu mee tegen de zon alsof het elk moment kan gaan regen. Men verlangt hier naar het Nederlandse weer en in Nederland verlangt men naar het Surinaamse weer.
Maandag hadden we een middag dienst, weinig bijzonderheden eigenlijk. Wel is het nu even anders omdat we allemaal een eigen rooster hebben gekregen. Het is dus niet meer zo dat we met zes man aankomen. Nu werken we vaak in tweetallen. Dit is erg leuk, omdat je nu meer gaat kijken naar de collega’s om je heen. Je bent nu echt aan het samen werken met iedereen. Je merkt ook dat je steeds meer naar de zelfde collega’s toe trekt. Je bouwt echt een band op. Binnenkort komt ook een collega voor ons koken, ze wilt graag haar roti kennis laten zien, ze is dus van harte welkom!
Woensdag avond was wel een avond met een onverwachte wending. Rond half 10 waren wij klaar met werken en liepen naar de weg waar 2 wachtposten staan die de boel goed in de gaten houdt. Hier komen ook de noodmeldingen binnen. De ambulance chauffeur die in de post zat riep naar ons. Hij vroeg of wij mee wilde gaan met de ambulance want er was een ongeluk gebeurd met 5 gewonden. Tegelijkertijd kwam Joyce en Naomie aangelopen en die werden ook meteen gevraagd of zij mee wilde helpen. Wij reden vervolgens met 2 ambulances uit. 2 chauffeurs, 2 ambulance verpleegkundige en 4 stagiaires. Tijdens de rit moesten wij nog 1 van de ambulance verpleegkundige ophalen bij haar huis. Zij kwam bij mij achterin zitten en ze vertelde me het een en ander over de ambulance. Eigenlijk is het te bizar voor woorden, er zit werkelijk niks in de ambulance. Op wat verbandjes na en natuurlijk de nodig vervoersmiddelen zoals een brancard. Mijn vraag restte meteen: ‘wat doet u als iemand een veel te hoge bloeddruk heeft?’ Zij antwoorden: ‘een stuk harder rijden’. Fijn als je dus in nood bent!
Na zeker 3 kwartier kwamen we aan bij de plaats van bestemming. Het ongeluk was gebeurd dicht bij een mijnfabriek. Dit is duidelijk kenbaar want overal is roodachtig stof te zien. Toen wij aankwamen zagen wij al snel veel politie dus zoeken was niet nodig. Toen ik de schuifdeur open deed zag ik al meteen 3 slachtoffers naast de auto liggen alsof ze uit de lucht kwamen vallen. Ze klaagde over pijn op de rug, dus oppassen. Al gauw probeerde we de slachtoffers via de brancards de ambulance in te doen. Wij met onze mooie witte pakken, die ondertussen rood zijn geworden! De ambulance waar ik in zat, zaten 3 slachtoffers. 1 zat gewoon op de bank, 1 lag op de brancard en 1 lag op de zitbank. Geen plek meer voor de verpleegkundige en mij en moesten dus dik een uur gaan staan. Tijdens de rit namen we gegevens over en deden we controle. Na een tijd begonnen we over de verzekering te praten, Libimakandra moet immers ook geld verdienen. Al gauw bleek dat een van de jongens niet verzekerd was, en aangezien hij volgens hem weinig letsel had besloot hij maar uit te stappen. Wij dus bij een berm stoppen, en hij met zijn tassen eruit! Vreemd dus!
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis werden we onthaald met paniek en gegil. Dit waren de familie leden en vrienden die ondertussen blijkbaar al aangekomen waren bij het ziekenhuis. In een stoet liepen wij met de slachtoffers het ziekenhuis in en kwamen terecht in een gigantisch chaotisch gebeuren. Wij dachten dat het al druk was op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis, maar hadden nog niet de wachtkamer buiten gezien, wat pak en beet zeker uit 100 man bestond.
Op de spoedeisende hulp zag je op de grond een man rollen van de pijn. Niemand van het ziekenhuis die zich ook maar bekommerde om deze man. Mensen die in de gangen in bedden achter elkaar lagen, wachtend op een arts die hun helpt. Een drama dus. Omdat de slachtoffers van het ongeluk op onze brancards lagen moest wij ze helpen totdat we de spullen terug zouden krijgen, anders kon er geen ambulance meer uitrijden. Er moesten rontgen foto’s gemaakt worden, dus wij naar de rontgen kamer. Al gauw kwam de zelfde meneer die op de grond lag met een rolstoel, bij hem moest er ook een foto gemaakt worden. De meneer viel al gauw van de pijn uit zijn rolstoel en lag te creperen van de pijn. Maar geen van het personeel die bij zich dacht om hier maar haast bij te maken.
Uiteindelijk was het al 1:00 in de nacht en zijn we richting libimakandra gegaan. De chauffeur wilde graag naar huis, dus hij zette de alarm verlichtingen aan, sirene aan en race als een gek naar huis. Ben nog nooit zo snel de Indira Ghandiweg afgegaan!
Eenmaal thuis waren wij natuurlijk gesloopt en zijn meteen naar bed gegaan.
Nu zit ik met mijn laptop met de ventilator op me en zo direct gaan Iris haar ouders ophalen van het vliegveld.
Nou, dat was het dan weer!
Groetjes!
Reactie op reacties:
-Opa en oma: nou oma, gedraag je he! Pas maar op, voor je het weet ben ik weer thuis!
-Joseline: oh! Gelukkig, ja want het weer is zo slecht bij jullie! Ja, ben super blij met de piano,
maandag ben ik weer geweest. Het is gewoon zo lekker om even te spelen
-Sandra: ja klopt, het is gewoon soms niet te bevatten. Eigenlijk realiseer je niet goed hoe bijzonder het is dat je aan de andere kant van de wereld zulke werkervaringen op doet. Het is een verhaal was je pas beseft als je thuis bent!
-Madelaine: Ik werk niet bij een ziekenhuis hoor. Het is een opvang voor ouderen, met van alles eigenlijk. Daarbij zit een ambulance post en een spoedeisende hulppost. Maar dat laatste stelt niet heel veel voor. www.libimakandra.net < site>
-Voor de vakantiegangers: fijne vakantie!! Geniet ervan!
De dagen vliegen voorbij. Eigenlijk wordt het leven hier normaal. Deze week hadden we van maandag tot donderdag een middagdienst. Iets wat voor ons eigenlijk ondertussen gewoon is gaan worden. Rond 14:20 pak je een busje en dan kom je net op tijd of iets te laat aan. Je gaat een uur ‘overdragen’ en daarna ga je naar je huisje om vervolgens weer te gaan zitten. Een heel rustig leventje.
Zondag zijn lekker gaan niksen, iets wat ook soms heerlijk is in deze warmte. In Nederland klagen wij voordurend dat er te veel donkere wolken boven ons kikkerlandje hangt, hier klaagt men over de felle zon en warmte. Het liefst nemen ze hier een paraplu mee tegen de zon alsof het elk moment kan gaan regen. Men verlangt hier naar het Nederlandse weer en in Nederland verlangt men naar het Surinaamse weer.
Maandag hadden we een middag dienst, weinig bijzonderheden eigenlijk. Wel is het nu even anders omdat we allemaal een eigen rooster hebben gekregen. Het is dus niet meer zo dat we met zes man aankomen. Nu werken we vaak in tweetallen. Dit is erg leuk, omdat je nu meer gaat kijken naar de collega’s om je heen. Je bent nu echt aan het samen werken met iedereen. Je merkt ook dat je steeds meer naar de zelfde collega’s toe trekt. Je bouwt echt een band op. Binnenkort komt ook een collega voor ons koken, ze wilt graag haar roti kennis laten zien, ze is dus van harte welkom!
Woensdag avond was wel een avond met een onverwachte wending. Rond half 10 waren wij klaar met werken en liepen naar de weg waar 2 wachtposten staan die de boel goed in de gaten houdt. Hier komen ook de noodmeldingen binnen. De ambulance chauffeur die in de post zat riep naar ons. Hij vroeg of wij mee wilde gaan met de ambulance want er was een ongeluk gebeurd met 5 gewonden. Tegelijkertijd kwam Joyce en Naomie aangelopen en die werden ook meteen gevraagd of zij mee wilde helpen. Wij reden vervolgens met 2 ambulances uit. 2 chauffeurs, 2 ambulance verpleegkundige en 4 stagiaires. Tijdens de rit moesten wij nog 1 van de ambulance verpleegkundige ophalen bij haar huis. Zij kwam bij mij achterin zitten en ze vertelde me het een en ander over de ambulance. Eigenlijk is het te bizar voor woorden, er zit werkelijk niks in de ambulance. Op wat verbandjes na en natuurlijk de nodig vervoersmiddelen zoals een brancard. Mijn vraag restte meteen: ‘wat doet u als iemand een veel te hoge bloeddruk heeft?’ Zij antwoorden: ‘een stuk harder rijden’. Fijn als je dus in nood bent!
Na zeker 3 kwartier kwamen we aan bij de plaats van bestemming. Het ongeluk was gebeurd dicht bij een mijnfabriek. Dit is duidelijk kenbaar want overal is roodachtig stof te zien. Toen wij aankwamen zagen wij al snel veel politie dus zoeken was niet nodig. Toen ik de schuifdeur open deed zag ik al meteen 3 slachtoffers naast de auto liggen alsof ze uit de lucht kwamen vallen. Ze klaagde over pijn op de rug, dus oppassen. Al gauw probeerde we de slachtoffers via de brancards de ambulance in te doen. Wij met onze mooie witte pakken, die ondertussen rood zijn geworden! De ambulance waar ik in zat, zaten 3 slachtoffers. 1 zat gewoon op de bank, 1 lag op de brancard en 1 lag op de zitbank. Geen plek meer voor de verpleegkundige en mij en moesten dus dik een uur gaan staan. Tijdens de rit namen we gegevens over en deden we controle. Na een tijd begonnen we over de verzekering te praten, Libimakandra moet immers ook geld verdienen. Al gauw bleek dat een van de jongens niet verzekerd was, en aangezien hij volgens hem weinig letsel had besloot hij maar uit te stappen. Wij dus bij een berm stoppen, en hij met zijn tassen eruit! Vreemd dus!
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis werden we onthaald met paniek en gegil. Dit waren de familie leden en vrienden die ondertussen blijkbaar al aangekomen waren bij het ziekenhuis. In een stoet liepen wij met de slachtoffers het ziekenhuis in en kwamen terecht in een gigantisch chaotisch gebeuren. Wij dachten dat het al druk was op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis, maar hadden nog niet de wachtkamer buiten gezien, wat pak en beet zeker uit 100 man bestond.
Op de spoedeisende hulp zag je op de grond een man rollen van de pijn. Niemand van het ziekenhuis die zich ook maar bekommerde om deze man. Mensen die in de gangen in bedden achter elkaar lagen, wachtend op een arts die hun helpt. Een drama dus. Omdat de slachtoffers van het ongeluk op onze brancards lagen moest wij ze helpen totdat we de spullen terug zouden krijgen, anders kon er geen ambulance meer uitrijden. Er moesten rontgen foto’s gemaakt worden, dus wij naar de rontgen kamer. Al gauw kwam de zelfde meneer die op de grond lag met een rolstoel, bij hem moest er ook een foto gemaakt worden. De meneer viel al gauw van de pijn uit zijn rolstoel en lag te creperen van de pijn. Maar geen van het personeel die bij zich dacht om hier maar haast bij te maken.
Uiteindelijk was het al 1:00 in de nacht en zijn we richting libimakandra gegaan. De chauffeur wilde graag naar huis, dus hij zette de alarm verlichtingen aan, sirene aan en race als een gek naar huis. Ben nog nooit zo snel de Indira Ghandiweg afgegaan!
Eenmaal thuis waren wij natuurlijk gesloopt en zijn meteen naar bed gegaan.
Nu zit ik met mijn laptop met de ventilator op me en zo direct gaan Iris haar ouders ophalen van het vliegveld.
Nou, dat was het dan weer!
Groetjes!
Reactie op reacties:
-Opa en oma: nou oma, gedraag je he! Pas maar op, voor je het weet ben ik weer thuis!
-Joseline: oh! Gelukkig, ja want het weer is zo slecht bij jullie! Ja, ben super blij met de piano,
maandag ben ik weer geweest. Het is gewoon zo lekker om even te spelen
-Sandra: ja klopt, het is gewoon soms niet te bevatten. Eigenlijk realiseer je niet goed hoe bijzonder het is dat je aan de andere kant van de wereld zulke werkervaringen op doet. Het is een verhaal was je pas beseft als je thuis bent!
-Madelaine: Ik werk niet bij een ziekenhuis hoor. Het is een opvang voor ouderen, met van alles eigenlijk. Daarbij zit een ambulance post en een spoedeisende hulppost. Maar dat laatste stelt niet heel veel voor. www.libimakandra.net < site>
-Voor de vakantiegangers: fijne vakantie!! Geniet ervan!
-
09 September 2011 - 20:50
Wilma:
Hoi lief kind,
Heerlijk weer om je verhaal te lezen, wij hadden het al gehoord via Skype, wat een belevenis!!
Gelukkig is het bij ons anders!!
We zullen nooit meer klagen!!
Nog 1 dagje en we gaan op vakantie, misschien kunnen we via het hotel, facebook, met je chatten, dat zien we dan wel, goed!!
Nou veel plezier nog en doe voorzichtig tot hoors!!
Groetjes en dikke kus van je moes -
10 September 2011 - 06:58
Sandra:
Goedenmorgen Jeffrey,
Wat een ervaring,Niet te begrijpen hoe het er daar aan toe gaat.Gelukkig is dat hier allemaal dan goed geregeld.
Wat zal er bij jou wel niet allemaal in je gedachten hebben gespeelt.Ik vind het erg knap allemaal wat je doet petje af.Ik wens je een fijne dag toe .
veel liefs uit Purmerend
-
10 September 2011 - 13:10
Rinus:
...Hallo Jeffrey, wat jij allemaal meemaakt in Suriname, tjeetje!
Hier alles goed, ben nu mijn bericht aan het tikken op mijn nieuwe notebook, Samsung met Windows 7. Wel even wennen maar ik kom er zo langzamerhand wel achter hoe en wat er allemaal kan. Vanmorgen met Sylvie gebruncht in Winti, gaat allemaal goed.
Ook in Glattfelden gedijen de kleintjes, Dahlia naar de kleuterschool en Joelina heeft de eerste inentingen achter de rug - vraag me niet welke! Ik sluit bij deze: "het komt helemaal goed"!
Met groetjes en veel succes verders oompie Rinus -
10 September 2011 - 13:27
Astrid:
hoi Jeffrey,
Jeetje wat maak jij veel mee zeg.wat mogen wij van geluk spreken dat we in nederland wonen. die surinaamse roti is vast heerlijk eet smakelijk.
veel plezier nog daar en tot gauw.
Prettig weekend,
groetjes Astrid,Marco en Ryanne -
10 September 2011 - 14:39
Opa Carel En Oma Ans:
Hoi Jeff., nog ’n kort nachtje en dan gaan wij ook het grote avontuur tegemoet,
’n hele week naar de Grieken, maar daar zijn geen kaaimannen of muggen.
We zijn in ieder geval verzekerd van knap weer, volgens Frank en Yvonne,
dat hebben ze ons ge-SMS t. (goed Nederlands)
Ook ’n paar E bike’s hebben ze kunnen versieren voor ons, want ’n gewone fiets
is ons toch wel ‘n beetje te min.
De jaren gaan toch wel tellen.
In je laatste verslag lezen wij dat je wel weer het e.a. hebt meegemaakt, vooral
met die ambulance(s).
’n Geluk dat jij daar bent, dan kan je wat orde op zaken stellen.
Fijn dat je met je collega’s het goed kan vinden, altijd prettig als het vlotjes verloopt
en dat je het met elkaar ’n goede band hebt.
Zeker als er een bij is die roti kan koken, ik weet niet of het mijn kossie is.
Dat verhaal van jou dat er in die ambulance praktisch niets is om bijstand te
verlenen, dat lijkt nergens op, je mag toch verwachten dat meest noodzakelijke
dingen in zo’n wagen zijn.
En dan het verhaal dat een van de slachtoffers niet verzekerd is en dan maar uitstapt,
dat zou echt niet in Nederland gebeuren
Nederland heeft daar ’n paar eeuwen geregeerd maar daar hebben de surinamers
toch maar weinig van opgestoken, je vraagt je af, komt dat wel goed?
Leuk voor je collegaatje Iris dat haar ouders komen kijken hoe het daar allemaal
aan toe gaat.
Beste Jeffrey, ik wens je heel veel plezier in dat warme Suriname en sterkte
met je stage.
Opa Carel
Hoi jochie!!!
Wat kan jouw opa toch praten hé, er blijft voor mij op zo’n manier niet veel meer over!!
Maar, ik heb ander nuttig werk gedaan n.l. koffers inpakken!! Ook een heel karwei.
Altijd ben je bang, dat je iets vergeet. Op het ogenblik is het er erg warm, dus dat scheelt weer
regenkleding. Oom Cor heeft aangeboden om ons vannacht weg te brengen, wat lief hé!
Maar wij vinden het eigenlijk te erg, hij moet al om 3 uur zijn bed uit!!Maar er valt niet over te praten.
Dus maken wij er dankbaar gebruik van.
Wij hopen,dat wij als wij in Kos zijn, evengoed contact met je hebben. Maar dat zullen je
ouders wel weten te regelen. Ik begrijp dat je heel veel meemaakt, het is wel even anders
dan in ons eigen landje hé? Wij genieten steeds van je verslag, ook tante Wil heeft gisteren meegelezen,
vindt het heel leuk, de hartelijke groeten.
Nou jochie, tot de volgende nieuwsbrief, hou je goed en doe met alles voorzichtig!!
Knuffie van je Omi
-
10 September 2011 - 15:55
Pa:
Hoi Jef,
Alles goed daar ? heb je nog arme Surinamers van de weg geraapt ?
Nou het gaat hier wel even anders he?
Vandaag Erik's tuin leeggeschept, ik ben nu wel echt aan vakantie toe hoor, wat een klussie.
We spreken/schrijven je pas weer over een week, misschien nog in het hotel.
Succes daar en tot over een week.
Groetjes Pa -
11 September 2011 - 18:41
Lin:
Hai lieve Jef!
Hier een berichtje van ons uit Frankrijk! Wauw wat maak je een hoop mee! En wat zal je, als je terug bent, ons landje en onze cultuur waarderen. Wij zijn veel te verwend! Kom je een beetje aan je verpleegtechnische vaardigheden toe?We hebben nu effe een uurtje internet gekocht, dus kunnen effe kort mailen. Hier is alles goed, we hebben gisteren een hele mooie dag gehad en hebben lekker aan het zwembad gelegen. Vandaag mindere dag met regen (wil je een beetje van ons??). Morgen gaan we naar Disney, Jouri is aan het werk en gaat in de parade dansen, dus dat is wel weer leuk om te zien.
Verders stond ons caravannetje net bijna in de fik, we hadden een paar kaarsjes op tafel staan die ineens in de fik vlogen, een meur in de caravan!
Nou lief broertje, veel plezier daar verder en tot snel!
Dikke kus van ons! -
12 September 2011 - 17:25
Tamara:
Hee Jeff!
Wat een verhalen zeg, jij moet daar zo veel ervaring op doen, erg leuk om te lezen allemaal! Je foto's zijn ook heel leuk om te zien.
Wat een belevenis met de ambulance daar! Heb het met verbazing gelezen haha.
Heel veel plezier nog, geniet ervan en ik blijf je verhalen lezen :)
Groetjes uit Rijsenhout
-
13 September 2011 - 16:09
Joseline:
Hoi Jeffrey.
Nou, dat was me weer een mooi verhaal zeg! Over avontuur niet te klagen. Dat verhaal van de ambulance! Dat is hier toch niet voor te stellen, des te meer waarderen we allemaal hoe goed hier alles geregeld is. Mooie foto met de kaaiman, zat z'n bekkie vastgeplakt met tape of had je het beest flink in de houtgreep. Inmiddels ben je alweer een aantal weken weg, gaat allemaal wel snel he, voor je het weet zit de bij je paps en mams weer rond de kerstboom. Maar voordat het zover is nog maar even goed genieten en leren in Suriname. Ben wel wat jaloers op het mooie weer, kan je niet een beetje deze kant opblazen??? Hier heeft (ondanks dat het nog steeds zomer is) de herfst al zijn intrede gedaan, de takken en bladeren vliegen door de storm om je oren, niks aan. Alex en ik gaan in oktober een weekje naar onze zoon in Z.Frankrijk, ook daar kan het dan nog mooi weer zijn, we wachten het af. Nou Jef geniet maar met volle teugen en tot de volgende keer
Hartelijke groet! -
23 September 2011 - 21:54
Mirjam:
hey
ik hoop dat je een leuke tijd hebt in suriname. ik heb in 2008 ook stage gelopen bij Libi Makandra. ook ik heb daar hele bijzondere ervaringen op gedaan. Één ding is zeker je tijd daar zal je nooit vergeten. ik denk er wel eens aan om weer terug te gaan om te zien hoeveel het is veranderd. missien als ik mijn diploma verpleegkunde heb gehaald dat ik ga kijken of ik een reis kan boeken:)
ik wens je nog veel plezier en ik hoop dat je nog meer leuke (rare) ervaringen zal op doen.
Mirjam
P.S doe de groetjes maar aan Marhin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
