Blog 3 Georgië

Dinsdag 13 augustus, 09:00, Yerevan
Ik ben net ontwaakt en zit op een slaapbank in de woonkamer van Sargi’s zijn ouders. Ik ben gisteren aangekomen in Yerevan. We hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten bij de Operahal van Yerevan. Sinds een aantal maanden ben ik lid van “couchsurfing” wat een online platform is waar je mensen kan ontmoeten en eventueel bij kan slapen. Ook zelf heb ik mensen thuis ontvangen om ze een onvergetelijke tijd te bezorgen in Nederland. Sargis is een man van 20 jaar oud dat normaliter in Sofia woont maar nu een aantal maanden thuis is, bij zijn ouders, in verband met zijn vakantie. Ondanks zijn jonge leeftijd timmert hij al aardig aan de weg. Hij is dan ook al coördinator bij een organisatie wat zich inzet voor de rechten van de mens wat betrekking heeft op seksuele educatie en oriëntatie. Hij moet dan ook hiervoor met regelmaat voor de verenigde naties werken en komt dan in aanraking met sommige ministers waaronder ook die van Nederland. Al met al waren we binnen een paar uur nog niet uitgesproken. Om bij zijn ouders te komen moesten we een bus pakken. Een klein busje waarbij het geld naar voren gegeven moest wanneer je bestemming bereikt is. Bij aankomst werd ik vriendelijk ontvangen door zijn moeder en kreeg direct een kop thee met gekookte zoete abrikozen.

woensdag 14 augustus, 07:30, Yerevan
Yerevan totaal anders dan wat ik tot nu toe heb gezien van Armenië. Het lijkt alsof ik in een tijdmachine ben gestapt. Van het oude Sovjetachtige naar een moderne kapitalistische omgeving. Het voelt dan ook enorm westers aan: grote mooie boulevards, winkelstraten, vele moderne cafés, wijnbarretjes, maar het heeft ook nog de rauwe geschiedenis in zich van het communisme. Grote betonnen constructies met symbolen erop en kleurloze appartementsblokken. Sargis weet dan ook ontzettend veel te vertellen en neemt me dan ook met veel enthousiasme op sleeptouw door de stad. In de avond is Yerevan ontzettend kleurrijk. De monumenten mooi verlicht en de barretjes vol met mensen. Sargis bracht me naar een onbekende locatie. Het was een oud verlaten station met een trein, bedoelt als attractie voor kinderen. Echter voelde het meer als een horrorfilm dan een gezellig kinderuitje. Midden in de stad, maar toch verlaten, vervallen, in de duisternis en niemand te bekennen. Als bange eendjes zijn we het spoor gaan volgen wat zich naar een tunnel leidde en waar we op een gegeven momenten weer tegen een station aanliepen. Het was een spannende tocht, helemaal toen we plotseling uit het duister een man zagen komen opdoemen.

Donderdag 15 augustus, 22:00, Dilidzjan
Ik zit op mijn balkon op mijn nieuwe bestemming: Dilidzjan. Een kleine stad ten westen van Yerevan midden in de bergen en de bossen. Ik verblijf bij een familie met een dochter van rond de 4 jaar oud. Mijn raam kijkt uit op een weiland met varkens wat zich met name in de ochtend van zich laten horen. Vandaag ben ik op stap gegaan met mijn nieuwe Italiaanse vriendin. Een vriendelijke vrouw van rond de 40 dat een huurauto tot haar beschikking heeft. Ze had me uitgenodigd om samen de dag door te brengen aangezien een auto geen overbodige luxe is in dit gebied. Samen hebben we een aantal bergwandelingen gemaakt, wat in Armenië best uitdagend is. Waar men met de volle enthousiasme begint met bewegwijzering met alle informatie, eindigt met regelmaat in doodlopende paden of vele opbrekingen. Een van de opbrekingen werd veroorzaakt door een paar bouwvakkers dat pijpen aan het leggen waren voor de watervoorziening. Vriendelijk werden we onthaald en werden gesommeerd om koffie te komen drinken. Stekkers werden uit de aggregaat getrokken en een oud verroest koffiezetapparaat werd aangezet.

vrijdag 16 augustus, 19:00, Tbilisi (Georgië)
Wanneer ik over politiek praat in Nederland hoor ik wel eens mensen roepen: “grenzen dicht!”. Echter vraag ik me dan af of men zich überhaupt beseft wat voor consequenties dit heeft. Vandaag heb ik een rit van ongeveer 2 á 3 uur gemaakt met de taxi naar de grens van Georgië. Om bij de grensovergang te komen moesten er vele kilometers gemaakt worden langs de Azerbeidzjaanse grens. Een grens dat niet te passeren is en wat afgescheiden is met veel prikkeldraad en borden met “pas op, mijnen”. Vele kapotgeschoten huizen en militaire posten. Ik snap dat er een conflict is tussen 2 landen, maar een grens maakt naar mijn mening zoveel kapot. Waar voorheen volkeren vreedzaam met elkaar samen leefden zijn het nu 2 totaal verschillende werelden die niks van elkaar meer weten. Dit soort dingen betreuren mij. Echter ging het passeren van de grens tussen Armenië snel. Uitstempelen en weer instempelen. Andersom was het echter een ander verhaal. Kilometers lange rijen met auto’s en vrachtwagens. Moet je eens voorstellen? Dat je zo België in moet rijden? En daarna in Luxemburg? en dan naar Frankrijk? Wat ik probeer te zeggen: wat een heerlijkheid dat je gewoon door kan rijden in Europa zonder al dat administratieve gedoe!
Eenmaal aangekomen in Tblilisi is het weer even wennen. Het is weer een ander land waar dingen weer anders werken. Ik moet alles opnieuw gaan ontdekken en uiteraard een route uitstippelen voor de komende weken.

zaterdag 17 augustus, 20:00, Gori
Alleen reizen heeft voor mij meer voordelen dan nadelen. Ik kan doen en laten wat ik wil en ontmoet de mooiste mensen. Echter zijn er ook momenten dat je alleen bent en zelf keuzes moet maken en dat is soms best lastig. Ik wil de bergen in, maar hoe dan? En waar overnacht ik dan? En voor hoelang dan? Allemaal vragen die op dit moment door mijn hoofd spoken en dat is niet altijd fijn. Echter weet ik ook dat een wandeling en wat mensen contacten een perfecte remedie is om tot een mooi besluit te komen.
Ik ben op dit moment in Gori, iets ten westen van Tblisi. Ik hoor de regen op mijn raam tikken maar verder is het stil. In de stad zelf valt er weinig te beleven. De straten zijn leeg, maar wel met hier en daar mooie oude historische vervallen gebouwen. Gori is de stad waar Stalin geboren is in 1878 en dat laat men niet onopgemerkt. Er is een straat naar hem vernoemd en een groot museum met vele foto’s, standbeelden, zijn originele huis en de trein waarin hij zich verplaatste. Bij binnenkomst lijkt het alsof je in de Sovjet tijdperk stapt vol met posters van Stalin. Zelfs de gids die ons was toegewezen had een voorkomen alsof ze uit die tijd kwam. Ze begon haar verhaal met een monotone emotieloze stem alsof ze het oplas uit een boek. De jaartallen vlogen ons om de oren, en zelfs als we nog niet gearriveerd waren bij de volgende afbeelding van Stalin begon ze al te vertellen in het luchtledige. Vragen stellen was er ook niet bij want die werden louter met “I don’t know” betantwoord waarnaar ze haar verhaal vervolgde. Al met al, een geweldig schouwspel, ik kan er hartelijk om lachen.