Blog 4

Zondag 18 augustus, 16:00, Kutaisi
Een oordeel snel te vellen. Een paar chagrijnige blikken, wat vermoeidheid en je bestempeld onbewust het hele land als onvriendelijk. Ook dat overkomt mij wel eens. Mijn start was niet geheel ideaal wat betreft mijn slaapplekken en het ontmoeten van nieuwe mensen. Op dit moment ben ik nog meer richting het westen afgereisd met als doel uiteindelijk de bergen van de Kaukasus in te trekken.
Ik ben aangekomen in een hostel dat pas sinds 6 maanden geopend is door 2 jonge Italianen van mijn leeftijd. Een groot huis met een moestuin waar de gasten ook hun tent kunnen neerzetten. Achter het hostel ligt het station van Kutaisi waar oude Sovjettreinen staan. Verroest en vergaan, het lijkt erop alsof ze al een decennia niet meer gereden hebben. Bij binnenkomst werd ik vriendelijk ontvangen door de eigenaren met een sterk Italiaans accent. De mogelijkheden lijken hier oneindig. Overal hangen briefjes met tripjes die vanuit het hostel georganiseerd worden. Van wijnproeverijen tot rivier wandelingen, alles lijkt mogelijk.

Maandag 19 augustus, 16:00, Kutaisi
Mijn rug nat van het zweet heb ik plaatsgenomen op het dak van de schuur van het hostel. Het is er warm. Oude treinen met kolenwagons denderen voorbij. De jonge kittens van het hostel, van ongeveer 3 maanden oud, liggen te slapen op mijn schoot. Mijn lichaam ruikt nog steeds naar zwavel van het uitje dat we met het gehele hostel hebben gedaan de avond daarvoor. Met een busje en een paar flessen wijn zijn we de stad uitgereden om naar een van de vele warmwaterbronnen af reizen om daar in een warm bad te liggen. Heerlijk warm water, met een glas wijn in ons handen onder de heldere sterrenhemel. Het voelt als een sprookje.
Ik heb het enorm naar mijn zin op mijn nieuwe plekje. Leuke mensen om mij heen van over de hele wereld. De stad is vrij klein, maar vol met mooie sierlijke gebouwen wat me doet denken aan Zuid-Europa. Mooie gele gebouwen met palmbomen ervoor en prachtige markten met fruit, kaas, vlees etc. Buiten de stad zijn er vele wijngaarden en ook oude verlaten Sovjetgebouwen. Samen met een paar andere reizigers hebben we een paar van deze gebouwen bezocht. Bomen die dwars door de ramen groeien en muren die op instorten staan. Vroeger druk bezocht, nu verlaten en vergeten. Soms enorm lelijk, maar soms ook verrassend mooi door de hoge pilaren en versiersels aan de muren. Het lijken soms enorme paleizen wat totaal overgeleverd is aan de natuur.

Dinsdag 20 augustus, 07:00, Kutaisi
Ik heb net ontwaakt. Iedereen ligt nog te slapen, en het lijkt erop alsof vele een kater hebben, inclusief de eigenaren van het hostel. Gisteravond organiseerde het hostel een wijnproeverij in een wijnstreek, voor iedereen die het leuk vond om mee te gaan. Een brief werd op de deur gehangen met de boodschap ‘wij zijn wijn drinken, de sleutel ligt in het hondenhok’ voor de gasten die nog later binnen kwamen druppelen. Georgië staat bekend om zijn goede wijnen en dat is ook goed te merken door de vele wijngaarden. Het hostel had een rondleiding geboekt bij een boerderij dat al meer dan 150 jaar wijn maakt. De avond begon met een paar wijntjes proeven maar al snel moesten we plaats nemen aan een van de goed gevulde tafels. Er was amper ruimte om een fles wijn neer te zetten. Heerlijke wijntjes en zelf gestookte cognac. Uiteindelijk eindigde iedereen al dansend rondom de tafel op de Georgische deuntjes.

Dinsdag 20 augustus, 17:00, Mestia
Ik herkende het gevoel van de voorgaande tripjes die ik had gemaakt. Iedereen perfect gekleed. Bergschoenen, wandelstokken, afritsbroeken. Ik loop hier als een vreemd eendje in de rondte met mijn nikes, wortelsokken en bijpassende korte broek. Ik leer het niet, en zal het, denk ik, ook nooit leren. Ik denk dat ik me erbij zou moeten neerleggen dat ik meer gebouwd ben op stadse omstandigheden. Vandaag ben ik aangekomen in een bergdorpje in de Kaukasus gebergte wat aardig dichtbij de grens van Rusland ligt. Het ligt in een dal met een paar rivieren in het midden waarbij de bergen eromheen wit zijn van de sneeuw. ’s Winters is het een skioord, en dat is ook goed te zien door de skiverhuur winkeltjes, nu is het vooral bedoelt voor wandelaars met serieuze wandelplannen. Althans dat is te zien aan de accessoires wat bungelt aan hun grote tassen. Een lange touw, een helm een hakbijl en nog vele andere attributen. Ik hou het maar op een kleine wandeling met misschien wel een skilift.

vrijdag 23 augustus, 09:00, Mestia
Waar zijn we gebleven? Het is alweer een tijd geleden dat ik achter mijn laptop ben gekropen om alle indrukken op te schrijven. Jammer voor het thuisfront, maar goed nieuws voor mijzelf. Een teken dat ik het enorm naar mijn zin hebt. Ik zit op een terras met een prachtig uitzicht op de bergen met witte sneeuwtoppen. Zo nu en dan lopen er koeien langs waarvan er soms een paar de verkeerde afslag nemen en het hostel binnen sjokken. Het is alweer mijn derde nacht en het lijkt alsof de dagen voorbij vliegen. Ik heb 2 Nederlandse meiden ontmoet uit Utrecht en samen trotseren we de bergen. Erg fijn voor een stads figuur als ik met vandaag zijn chilipepersokken ook. Gisteren zijn we naar een glacier gelopen vanuit een klein dorpje Ushguli. De weg was ruig, vol met bloemen en beekjes, wat uitkwam op een berg met sneeuw en ijs. De dorpen zijn hier geïsoleerd. Midden in de bergen waarvan de wegen doorgaans in de winter onbegaanbaar zijn door de meters hoge sneeuwbergen en de ruige passen die getrotseerd moeten worden. Door de geïsoleerde ligging hebben deze dorpen ook bijzondere tradities opgebouwd. Zo heeft elke familie een wachttoren om vijanden buiten te houden. Zodoende zie je tientallen torentjes van steen boven de kleine huisjes uitsteken in de groene valleien.