Blog 5

Zaterdag 24 augustus, 22:00, Batumi
Ondertussen heb ik meer dan 7 nachten met minimaal 10 mensen op een slaapzaal geslapen. Iedereen in koor snurken, knarsetanden en zo nu en ontsnapt er bij iemand hoorbaar lucht uit de endeldarm. Het klinkt alsof een hel, dat is het zeker niet, maar nu zo mijn het einde nadert van mijn vakantie kan ik met zekerheid vaststellen dat ik er wel genoeg van heb. Mijn energie begint op te raken en de zucht naar een fijn hotel neemt toe.
Vandaag ben ik naar het zuiden afgereisd. Kronkelige eenbaanswegen dwars door de bergen en uiteindelijk een lange weg langs de kust van de Zwarte zee. De wegen zijn ten opzichte van Armenie een stuk beter maar toch voor onze begrippen armoedig. Al toeterend passeren we vrachtwagens met grote rookwolken uit de uitlaten.

zondag 25 augustus, 10:00, Batumi
Ik lig op m’n bed. Een goed gevulde kussen en een zacht matras, dat is lang geleden. De nachtrust was overheerlijk. In tijden heb ik niet zo goed geslapen. Ondanks de luxe van mijn hotel is het toch niet geheel mijn wereld. Ik vind het heerlijk voor een paar nachten, maar de sfeer is totaal anders en weet dan ook niet altijd hoe ik me moet gedragen. Mijn tas naar mijn kamer brengen? Doe normaal joh! Dat doe ik al bijna 4 weken zelf! Mijn bed opmaken? Ga je gedragen! Doe ik ook wel zelf! Ook bij het ontbijt is er een ongemakkelijke stilte, niemand praat, alleen het geluid van een saxofonist is op de achtergrond te horen en ik kijk gebiologeerd naar een stelletje waarvan de vrouw in boerka gehuld is. Heel handig schuift ze haar vork onder haar doek naar binnen in haar mond, ik vind het een vreemd maar ook interessant schouwspel.
Gisteravond ben ik Batumi gaan ontdekken. Wat nog geen 10 jaar geleden een klein stadje was is nu verworden tot een vaag modern futuristische stad met bijzondere hoge gebouwen. Het lijkt met name een toevluchtsoord voor Turken die een gokje willen wagen in de vele casino’s en wellicht een prostituee willen bezoeken bij een van de vele Thaise massagesalons (althans, dat laatste is mijn eigen hypothese). Lange brede kuststroken met een groot fietspad waarbij gehele gezinnen op golfkarretjes de stranden verkennen. Ook zijn er veel clubs en restaurants te vinden die je allemaal naar binnen proberen te lokken met zalvende praatjes over hoe lekker hun eten is. Ik slaap in het oude gedeelte van de stad. Kleine mooie kleurrijke huisjes met torentjes en veel straatjes met Turkse kebabzaken en kappers. Aangezien ik geen scheerapparatuur kon meenemen heb ik me er ook aan gewaagd om mijn bijna 4 weken oude baard kort te laten knippen, wat best een uitdaging is. Hoe ga je met handen en voeten uitleggen wat je wilt bij een kapper? Met een kloppend hart en klotsende oksels nam ik plaats voor het Turkse scheerritueel, hopend dat ik niet met een blote billen gezicht naar buiten zou komen maar dat ze alleen maar mijn baart netjes fatsoeneren. Echter viel het allemaal mee en bleek hij prima te begrijpen wat ik bedoelde.

Maandag 26 augustus, 15:00, Tbilisi
Wanneer ik aan mensen vraag hoe lang de rit is van Batumi naar Tbilisi geeft men aan dat het ongeveer 6 á 7 uur rijden is. Ik denk dat ik een record gevestigd heb. Zoals vanouds werd ik vroeg wakker, snel mijn tas weer volproppen en door naar het busstation. Ik kwam aan op een plein met meerdere auto’s waarvan een vriendelijke man vroeg of ik naar Tbilisi wilde voor 25 lari (ongeveer 8 euro). Even een blik werpen wie in de auto zit en mijn gevoel zei dat het goed zat. Bij het starten van de auto deed mijn medepassagier een schietgebedje, wat me direct een onveilig gevoel gaf. Is het zo gevaarlijk? Ook viel mij het op dat de chauffeur een mooie verzameling had van alle lichtjes op zijn dashboard, ik denk niet dat hij door een Nederlandse APK zou komen. Met piepende banden zijn we vertrokken. Op hoge snelheid over de hobbelig wegen. Ik denk dat ik in het vervolg ook een schietgebedje ga doen.

Dinsdag 27 augustus, 17:00, Tbilisi
Ik loop in de buurt van een groot boulevard. Een paar legerjeeps met grote geweren erop racen voorbij. Harde geweerschoten zijn te horen, mensen rennen weg en proberen dekking te zoeken achter een boom, het lijkt wel een oorlogsfilm waar ik in beland ben. En dat klopt ook. De straat is een week lang afgezet om de serie “the fast and the furious” op te nemen in de stad Tbilisi. Er vliegen drones met camera’s in de lucht en vreemde objecten rijden af en aan om een perfect shot op de camera te zetten.
Tbilisi komt over als een vriendelijke stad. Het lijkt erop alsof men alles eraan doet om de oude Sovjettijden uit te wissen. Waar vroeger standbeelden van Lenin stonden op een sokkel staat nu splinternieuw standbeeld. De metro pakken is altijd een van mijn lievelingsbezigheid. Het ondergrondse leven intrigeert me. het doet met erg denken aan de metro in Kiev en Pyongyang. Diepe tunnels en mooi versierde oude stations. De enorme roltrappen die je diep in de grond brengen en hier en daar luidsprekers waar vroeger marsmuziek of propaganda geluiden uitkwamen en onderaan de trap een klein huisje waar een verveelde dame met een politiepet de boel in de gaten houdt.

Donderdag 29 augustus, 11:00, Zaandam
Ik ben weer even achter mijn laptop gekropen. Ondertussen hoor ik de hamers van de piano slaan, mijn piano wordt gestemd. De tuin is aangeharkt, en mijn eerste schoolwerk is alweer gedaan, terug naar dagelijkse routine en op naar mijn volgende bestemming.
Woensdag ochtend kwam ik aan op schiphol. Het voel als thuiskomen. De vrijheid en de vriendelijkheid van de douane beambten die je een "welthuis" wensen en bij de bagageband het gemopper van de mensen ''Wat duurt het toch godverdomme lang!". En daar komt mijn grote zwarte zak met daarin mijn backpackerstas dat al mijn spullen heeft gedragen door 3 verschillende landen. De schuifdeuren gaan open om naar de vertrekhal te gaan en wie staat daar? Mijn oma, zittend op haar rollator, speciaal als verassing met de bus naar Schiphol afreist om me welkom te heten. Met een dikke zoen op mijn wang zijn we naar een café gegaan om bij te kletsen. Stiekem vind ik het weer heerlijk om thuis zijn.