Noord - Korea

24 augustus, ergens in Noord Korea

Gister avond zijn we nog even langs de baai gelopen. Erg apart om te zien. De Chinese kant, gevuld met felle gekleurde lichtjes en aan de Noord- Koreaanse kant, een paar kleine lichtjes maar verder geheel in de duisternis.

De volgende ochtend was het zo ver, we gaan naar Noord Korea. We waren een beetje gespannen en gingen met de nodige voorbereiding naar het station. Daar werden we met behulp van onze gids door de douane geleidt en konden we onze trein in. Daar maakte we kennis met 2 geweldige kleine Chinese dames rond de 70. We stelde ons netjes voor en eigenlijk was meteen het ijs gebroken.

Rond 10 uur vertrok de trein en gingen de enigste brug tussen China en Noord Korea over. De trein reed langzaam en de trein naderde langzaam de kustlijn van Noord – Korea. Eenmaal aan land stopte de trein en stapte er vele douaniers met grote petten en medailles van de grote leider op hun borst de trein in. Een douanier wees naar onze paspoorten en moesten deze inleveren. Vervolgens kwam een vriendelijke douanier, ik schat rond de 35, onze coupé in en hij gaf ons een paar formulieren die we moesten invullen. Erg lastig want ze vragen van alles. Vervolgens moesten de 2 vrouwtjes de coupé verlaten en ging hij onze tassen controleren. Mijn backpackerstas, netjes geordend ingepakt moest overhoop. Na een tijd bleef hij steken bij onze tijdschriften. Hij vond het prachtig. Allemaal mooie plaatjes en vooral ‘de panorama’ was voor hem een tijdschrift om even bij stil te staan (mooie vrouwen). Alles was verder goed, Erik mag zijn Ipad naar binnen nemen en ik mijn notebook. Helemaal gelukkig, maar zoals natuurlijk verwacht zijn onze mobieltjes verpakt en kunnen we deze weer terug krijgen bij terugkomst. We hebben veel gelachen met hem, hij stond versteld met onze spulletjes en wist niet waarvoor al die digitale apparaten dienen. Ipad? Nog nooit gezien!

Onderweg werd de sfeer steeds beter. Erik kent veel Chinese woordjes en kleine gesprekjes werden er gevoerd, helemaal top!. We moesten en zouden ook met hun mee eten. Heerlijk Chinees eten wat ze mee hadden gebracht en konden heerlijk lunchen. Onderweg is de omgeving totaal anders. Veel landbouw, weinig bebouwing en veel natuur. China is eigen wel voor een groot deel vervuilt. Noord- Korea ziet er groener uit. Het landbouw wordt hier voor het grootste gedeelte met de hand bewerkt, je ziet hier ook veel boeren die druk bezig zijn. Onderweg zie je de huisjes, vaak gemaakt van beton, dat erg verouderd is. De tuintjes gevuld met moestuintjes. Gedurende de rit zagen we veel armoede. Veel huizen zijn vervallen of nog niet afgemaakt.

Bij aankomst op het station van Pyongyang was ik erg beduusd van de vele indrukken. Allemaal mensen in eentonige grauwe uniformen en grote politie petten op. Vele soldaten die ook langs het spoor staan te salueren met grote geweren. Onze gidsen, bestaan uit een jonge dame en man ze kwamen vriendelijk over en brachten ons naar hun busje. Grote vreemde drukte, en een groot digitaal beeldscherm vulde de plein met licht waarop heldhaftige soldaten werden afgebeeld. Het hotel waar we overnachten mogen we niet uit zonder gids. Het hotel is gigantisch maar verouderd. Erik is nu de kamer aan het inspecteren voor afluistersystemen, ik ben benieuwd wat morgen ons te wachten staat.

25 augustus, 13:29, Pyongyang

We hebben redelijk geslapen, alleen het hotel spookt. De tv ging opeens midden in de nacht aan, de telefoon ging een keer over, er werd hard op de deuren geklopt en we zijn er bijna van overtuigd afgeluisterd te worden aangezien ons nachtkastje piept en verdieping 5 hier niet bestaat denken we dat daar toch iets niet pluis is. Vandaag gingen we van alles bezoeken. Een bezoek aan vage (saaie) museums en hebben een bloemetje neergelegd bij het standbeeld van de grote leiders. Het beduusde gevoel van gister is nog steeds erg aanwezig. De wereld hier is raar en ongrijpbaar. De stad is grijs en grauw en alles lijkt uit de jaren 50 te komen, en overal kom je militairen tegen of wat daar op lijkt, want heel veel mensen zijn in het donker- groen gekleed. Overal op straat zie je en hoor je propaganda, het komt op mij over als agressief. Ik vind het maar eng. Onze gidsen zijn vriendelijk maar er is een groot afstand tussen ons, we eten (nog) niet gezamenlijk, waarom dat is, is nog een groot raadsel.

26 augustus, 20:44, Mt. Kumgang,

Gisteravond zijn we naar het Juiche toren gegaan. Juiche is een ideologie wat in Noord – Korea gehanteerd wordt. Men streeft namelijk naar een land dat alleen van hun eigen land kan leven zonder hulp van anderen. De toren is behoorlijk hoog, en we konden mooi over Pyongyang kijken, daar zagen we op het plein waar men altijd hun militaire mars houden dat ze aan het oefenen waren. Erg apart om te zien.

Deze avond was de avond dat we naar het Arrirang gingen kijken, een acrobatenshow waar men allemaal synchroon shows uitvoert. Onderweg zag je ontzettend veel Arrirang spelers, best logisch aangezien er 100.000 man meespeelt. Ik was tijdens de show helemaal perplex. Ik heb nog nooit zoiets gezien, met geen pen te beschrijven. Zo veel mensen, alles tegelijk, ongelofelijk wat men daar presteert aangezien de gigantische armoede in het land.

Vandaag gingen we richting Mt. Kumgang, een gebergte. Onderweg was er veel te zien. Op dit moment vind ik dit een heel onrealistisch en vreselijke wereld. Kinderen van rond de 8 jaar die keihard het gras aan het maaien zijn met de hand, overal vreselijke propaganda door middel van standbeelden, slogans langs de weg, auto’s met speakers op het dak, tv/radio en ga zo maar door, dat verteld hoe geweldig alles is terwijl het een wereld is vol armoede en honger. Onderweg gingen we stoppen bij een ‘farmers village ’ Daar lieten ze zien hoe geweldig alles in elkaar zit bij de boeren. Eigenlijk alleen maar grote afbeeldingen van de leider, terwijl de rest sterk verouderd is. Vervolgens gingen we naar een kleuterschool waar er kleine kinderen ons stonden op te wachten. Hier moest ik even slikken. Kinderen de achter elkaar in het Koreaans ons gedag zeiden met een blik van angst. Ik wist even niet wat ik er mee aanmoest terwijl er andere toeristen ze beetpakte en er mee op de foto gingen, ongevraagd alsof het een kermis attractie is. Althans dat was mijn gevoel op dat moment.

Aan het einde van de avond hadden we een goed gesprek met onze gidsen. We vertelde hun dat we erg moe zijn vanwege de vele indrukken. Uit de gesprekken bleek dat ze echter niks weten van de wereld. Erik vertelde het een en ander over de Chinese economie en macht in de wereld, ze keken met een blik vol verbazing. Heel logisch eigenlijk want ze krijgen niks anders te horen dan de verhalen van de overheid dat ze verteld dat Noord- Korea heel erg modern is en een goed draaiende economie heeft. Er zijn in Pyongyang overigens wel universiteiten maar allemaal van de staat met naam, je zal het wel kunnen raden, Kim Il Sung Universiteit.

28 Augustus, 17:30, Pyongyang

Gisteren zijn we door Mt. Kumgang gelopen. Een mooie wandeling door een gebergte. Onderweg kwamen we Noord- Koreanen tegen die graag op de foto wilde met ons, leuk om eens een beetje kennis te maken met de lokale bevolking zonder dat het gepland is. Na de wandeling zijn we richting Pyongyang gereden, maar omdat zo ver is bleven we overnachten in Wonsan, een armoedige stad waar in mijn ogen veel mis mee is, maar volgens de gidsen een mooie beroemde stad. Onderweg kwamen we veel auto’s tegen met een grote metalen pot op de achterkant waar ze hout in stookte om zo de auto voort te bewegen. Ik kon me nog vaag herinneren dat mijn opa een verhaal vertelde dat ze dat in de 2de wereldoorlog gebruikte.

Bij aankomst van ons hotel waren we een beetje down. Alles is hier oud en armoedig, het slaat een beetje op ons humeur over. Het hotel is uit de jaren 70 schat ik. Heel oud en kitscherig. Tijdens het eten kregen we lekker vis, dus Erik was dolblij (niet dus) maar het is vreselijk om te zien hoeveel eten je hier krijgt terwijl de bevolking om komt van de honger. In de avond kwam onze gids met het voorstel om even buiten te lopen. Wij reageerde dolblij, dit is de eerste keer dat wij buiten liepen over een straat in Noord- Korea! Onderweg was het geweldig, er danste wel 100 mensen synchroon op zelfgemaakte muziek. Eindelijk kregen we een beetje het gevoel onder de Noord – Koreanen te zijn, maar dat was al gauw over want we gingen terug naar het hotel.

De volgende ochtend zijn we terug gereden naar Pyongyang en zijn ziekenhuizen gaan bezoeken! Geweldig om zien, maar eigenlijk zijn we een beetje argwanend. We geloven eigenlijk weinig verhalen van de gidsen omdat ze eigen van alles verteld waarvan wij weten of denken dat het niet juist is. Ook in het ziekenhuis lijkt alles een voorstelling. Iedereen wacht ons op, maar toevallig waren er vandaag geen patiënten. Tijdens onze wandeling door het ziekenhuis werd er iemand met een bebloed been naar boven gedragen via de trap. Vreemd. Maar ook daarvoor hadden ze weinig verklaring voor. Het ziekenhuis ziet er netjes uit, maar zowat geen licht. Donker en grauw, en heel erg verouderd.

Na een paar mooie verhalen zijn we richting een warenhuis gegaan. Ook vreemd want er waren geen klanten alleen wij waren de enige. Rotte appels en druiven wachtend tot een toerist ze kopen, dus gebouwd voor alleen westerlingen.

30 augustus, 18:48, in de trein tussen Dandong en Shenyan,

Gister zijn we naar de DMZ gegaan. Wat is dat een vreemde bedoening! De grens tussen beide landen is enorm gespannen en dat kan je heel goed zien aan de Noord Koreaanse kant. Onderweg kwamen we veel controle posten tegen waar telkens de benodigde papieren gecontroleerd moesten worden. Bij aankomst kregen van een soldaat uitleg over de situatie. Jammer dat wij weinig meer geloven van de verhalen van de Noord- Korea aangezien er zo veel in onze ogen verzonnen zijn. Het zijn altijd die Amerikaanse imperialisten. De weg richting de barakken bestond uit een pad met 2 dikke betonnen muren eromheen. Daarop lagen weer grote blokken, klaar voor de oorlog om ze naar beneden te laten donderen. De plek zelf waar de soldaten lijnrecht tegenover elkaar staan is merkwaardig. Toen wij aankwamen waren er geen Zuid- Koreaanse soldaten. Later toen ze zagen dat wij er stonden te kijken, kwamen ze meteen aangelopen aan de andere kant. Allemaal een vreemde bedoening.

Op de terugweg zie je veel ellende. Er was een grote storm in Noord en Zuid Korea waarvan je onderweg nog het resultaat kon zien. Vele bomen omgewaaid en vele bladeren op de weg. Het doet mij weer enorm veel pijn om te zien dat kinderen en oudere mensen ingezet worden om de wegen klaar te maken om weer een zo goed onrealistisch beeld te scheppen voor de toeristen. Bij aankomst in Pyongyang zijn we een Acrobatenshow gaan bekijken, maar de stroom viel uit, dus geen show. Bij de show kwamen we de gids tegen die ook Floortje Dessing had begeleid bij haar tv programma, erg toevallig en heb hem even aangesproken.

Na een paar andere plekjes te hebben bezocht in de stad zijn we weer terug gegaan, want de stroom deed het weer. Deze avond hebben we weer samen met onze gidsen en chauffeur gegeten. (hèhè!)

Nu zitten we in de trein, we zijn weer in China. We zijn zonder problemen de grens kunnen passeren en onze Chinese buurman die in zijn noodle box zijn mobiel had verstopt heeft ook heelhuids de grens gepasseerd zonder problemen. Ik kan eigenlijk niet beschrijven hoe blij we zijn om weer in het (voor ons) vrije China te zijn. Een wereld zonder wapens, soldaten en eigenlijk vol leugens. Geen wegen omringt met kleurrijke gebouwen terwijl daarachter een wereld van armoede schuilt, en vooral geen propaganda over leiders die op een gruwelijke manier het land vormen.



Tot slot heb ik zeker geen spijt van deze reis naar Noord –Korea. Dit was en is een geweldige ervaring en het bewijst maar weer hoe belangrijk vrijheid is in een land. Een land waar je kan denken en zeggen wat je wilt.

Ps. Ma, je tijdschriften zijn een groot succes. Noord- Koreanen zijn er helemaal weg van! Zelf in de trein haalt onze buurman een andere er bij om in de tijdschriften te kijken!