Blog 5

Vrijdag 4 november, 11:00, Varanasi

Ik zit op het dakterras van het hotel. Ik ben nog wat dromerig, ik ben net wakker. De ober komt aanlopen met mijn yoghurt en musueli. Het uitzicht is geweldig. De ganges (rivier) uitgestrekt voor mijn neus. Omgeven met de heiligste stad van India: Varanasi

Gisteravond ben ik aangekomen met het vliegtuig. Een klein propellervliegtuigje moest de eindbestemming bewerkstelligen. Het uitzicht is bijzonder mooi, in de verte waren de eerste bergen met sneeuwtoppen van de Himalaya zichtbaar.
Een taxichauffeur bracht mij naar het centrum. Een vriendelijke jongeman, van net als ik 24 jaar, scheurde al toeterend over de kapotte wegen. Tijdens een opstopping viel me al gauw op de er een dood lichaam op het dak van een veel te vol busje zat vastgebonden met touw. India blijft me nog steeds shockeren!
Eenmaal in de stad zijn het allemaal kleine nauwe en oude steegjes. De weg kwijt raken doe je al gauw. Het zoeken van een hotel was dan ook lastig aangezien ik goed wilde letten op de borden, maar ook moest uitkijken voor de enorme koeienvlaaien die her en der verspreid liggen. keihard onderhandeld om een mooie kamer te krijgen voor een scherpe prijs. Kortom ik trek mijn lessen van de gebeurtenissen van gisteren.

Vrijdag 4 november, 22:00, Varanasi

Ik zit in een straatje een kopje Chai te drinken. Om de 10 minuten komt er een stoet met zingende mannen voorbij die een dierbare boven het hoofd dragen op bamboe, gewikkeld in gekleurde doeken. Op weg naar de ganges om daar het lichaam 3x te dompelen in het water en vervolgens op de brandstapel te leggen. Een gebeurtenis dat routine werk is. Grote stapels met hout vullen de straten. Mooie blokken hout bewerkt met olie en parfum voor de rijkere mensen. Afvalhout voor de armen.

Vanmiddag stond ik ernaar te kijken. Het blijft een bizar fenomeen. In de eerste instantie durfde ik niet in de buurt te komen, maar was door wel nieuwsgierig hoe deze rituelen zich afspelen.
Het meest bizarre blijft dat aan de ene kant de dood duidelijk zichtbaar is terwijl men bij dezelfde ritueel de verkopers je geld afhandig te maken door blije boottripjes aan te bieden.

Wat het ritueel extra luguber maakt is dat ik nu ruik alsof ik bij een kampvuur marshmallows stond te branden. En wanneer ik mijn neus snuit er zwarte roet in mijn zakdoek zit… wie-o-wie zit er in mijn neus. Ja bah!

Zaterdag 5 november, 18:00,In de trein naar Gorkhpur

Ik zit weer in een trein. Mijn billen doen zeer, en ik zit weer in een te overvolle trein. Ik had een treinticket weten te bemachtigen waardoor ik in de middag al naar een stad ten noorden kan gaan wat een uur van Nepal ligt, daar kan ik makkelijk de grens oversteken.
Eigenlijk vind ik het jammer om de stad te verlaten. Ik merk dat ik het een enorm bijzondere plek vind. De ganges is een rivier waar alles gebeurd. Van het baden tot drinken, urineren, het as van de lichamen deponeren, of een gehele lichaam erin dumpen wanneer het om een kind of priester gaat. Bizar, maar wel interessant. Daarbij ademt het historie. Het schijnt de oudste stad te zijn op aarde. En het slenteren door de kleine oude steegjes blijft me amuseren.

Vanochtend heb ik een boottochtje gemaakt. Na mijn onderhandeling stapte ik in een bootje van een armoedig uitziende meneer. Hij had louter een klein lapje voor zijn schaamstreek, zover ik kon ontdekken nog 1 tand en zijn handen nog zwart van volgens mij de carboleum.
Met peddels, gemaakt van bamboe, voer hij naar een elektrisch afvalbootje, knoopte de boten aan elkaar vast zodat hij niet hoefde te peddelen. Eenmaal een stuk rivier opwaarts, liet hij de boot terug met de stroming mee voeren. Een goed idee aangezien hij mij niet de meest goede peddelaar is, er zit namelijk totaal geen vaart in.

Zaterdag 5 november, 22:00, in de trein naar Gorakhpur

De trein dendert gestaagd door. Buiten is het donker, niet zoals wij in Nederland kennen, maar echt donker. Tegenover mij zit een moeder met 3 kinderen. Moeder, iets wat gezette mevrouw gehuld in een prachtige gekleurde sari. Ze lacht continu vriendelijk maar een gesprek zit er niet in door haar gebrekkige Engels. Ik voel me op dit moment enorm ver weg van huis. Geen toeristen te bekennen. Geen idee waar ik nu met de trein ben, continue bedelaars die voorbij komen met een geheven hand en ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Ze blijven me maar aanstaren.
Bij het laten zien van de landkaart van India met de vraag waar wij nu zijn schoof de moeder haar dochter naar voren. Zij sprak wel Engels. Zij gaan ook naar dezelfde bestemming. Daarbij kon ze me vertellen dat ze 18 jaar is en nu aan het studeren is voor dokter, meteen een leuke aanknopingspunt.

Zaterdag 5 november, 23:30, Gorakhpur

Ik lig op mijn bed, ik voel me wat vreemd. Aangekomen in een stad waar geen enkele westerling te bekennen is. Op straat word ik aangekeken alsof ik een marsmannetje ben. Iedereen staart me aan.
Bij het bestellen van eten krijg ik een menukaart in mijn handen gedrukt in louter Sanskriet, onleesbaar voor mij dus. Ik voel me hier best alleen.

Zondag 6 november, 20:00, Pokhara (Nepal!)

Ik ben blij, erg blij. Een heerlijke kamer, met warm water, een bed wat zacht aanvoelt en handdoeken die lekker ruiken. En het meest fijne. Het is er stil. Ik ben in Nepal!

Vanochtend ben ik vroeg de deur uitgegaan om de bus te pakken naar Sunauli, de grens van Nepal. Al gauw werd ik door een paar voorbijgangers een oude verrotte bus in gesleurd. Allemaal Indiërs die ook naar Sunauli moesten, het moet dus wel goed zitten. Op elkaar gepropt ging de bus rijden. Al toerend over de drukke wegen om aandacht te trekken om meerdere passagiers de bus in te lokken.
Na een uur begon de bus een oorverdovend piepend geluid te maken. Onverstoord reed de chauffeur door. Na 10 minuten vond de chauffeur het toch nodig om een kijkje te nemen. Hij opende de motorklep wat zich in de bus bevond naast de chauffeur. Een rookwolk kwam naar boven zetten en dit was dus het eindstation van deze bus. Daar sta je dan, ergens in een weiland met een kapotte bus met schreeuwende Indiërs die hun geld terug eiste. Gelukkig kwam de redding na 15 minuten. Een nieuwe, maar al overvolle bus die nog veel voller kon. Uitgebreid ademhalen was een luxe.
Na een uur aangekomen aan de grens. Stempeltje bij de Indische ambassade halen en vervolgens lopen naar Nepal.
Bij aankomst was het zoeken. Waar moet ik een visum kopen? Wat bleek, een schattig huisje met een voortuintje. Daar mocht ik gaan zitten en mijn eigen foto voor mijn visum plakken. Er waren 4 mannen in functie. De ene stempelt, de ander zet een nietje, dan nog iemand voor een datum en tot slot: een handtekening. Welkom in Nepal!