Blog 1

Dinsdag, 24 april 12:00, Zaandam
Het verbaasd mij enigszins hoeveel mensen vergeven zijn van vooroordelen en onwetendheid. Uiteraard zijn de mensen die een passie hebben om te reizen veelal beter geïnformeerd, maar toch verbaasd het me. Dit jaar ga ik naar het minder bekende Iran... Iran?! Dat land is toch in oorlog? Er lopen toch alleen maar terroristen rond? dat kan toch geen vakantiebestemming zijn? Maar wanneer je, je enigszins verdiept in het land, door bijvoorbeeld de documentaire reeks van Thomas Erdbrink ''onze man in Teheran '' te kijken, krijgt je al een heel ander beeld dan het veelal vertekende beeld dat geschetst wordt op de televisie. Vrouwen onder stoffige lange zwarte gewaden waarbij het leven louter binnenshuis afspeelt en een straatbeeld wat veelal gedomineerd wordt door mannen met baarden. Ik ga de strijd aan en hoop jullie dit jaar mee te nemen met mijn reis door Iran. Echter zijn er vooroordelen die kloppen, het land is zeer zeker niet onomstreden wat betreft mensenrechten, maar wel een land met circa 82 miljoen inwoners die net als ons verliefd worden, op date gaan, werk zoeken en het beste willen maken van het leven. Net als ons.

Woensdag, 25 april 22:30, ergens boven Iran
Ik voel me op mijn gemak. Mensen die mij goed kennen weten dat ik zielsgelukkig wordt van een likeurtje, vooral wanneer het een onbekende is. Na eerst een uitgebreid verhoor bij de stewardess wat er allemaal aanwezig is in het assortiment is mijn keuze gevallen op een Zuid-Afrikaans koffielikeur. Het smaakt heerlijk. Beker thee erbij en me inlezen voor mijn volgende bestemming: Teheran.

Eenmaal bij mij gate gearriveerd leek het alsof ik feestelijk werd onthaald. Een groep met vriendelijk Iraniërs spraken mij aan. Een enorme warme interesse kwam mij tegemoet. Als dit de maatstaven zijn van de gemiddelde bevolking in Iran dan maak ik me geen zorgen. Allemaal modern gekleed, en ontzettend open over het land.

Ik ben aan de praat geraakt met mijn oudere buurman in het vliegtuig. De meneer, een klein mannetje met een grote bril en gehoorapparaten in, vertelde me de eerste kinderradioloog te zijn van Nederland. Ondertussen is de beste man 85 jaar en doet op de dag van vandaag nog vrijwilligerswerk in het ziekenhuis om jongere studenten op te leiden. Vanaf zijn 19de levensjaar is hij gevlucht naar Nederland vanwege de revolutie wat op dat moment gaande was.
Ondertussen lijkt het alsof alle vrouwen 1 voor 1 zich naar de toilet verplaatsen om zich klaar te maken voor de landing. De armen verdwijnen onder een laagje met stof en de haren bedekt met een hoofddoek, de Westerlingen zie je worstelen met het omdoen van hun hoofddoek waarbij sommige hulp kregen van de Iraanse medereizigers.

Donderdag, 26 april 17:00, Teheran
Ik zit in de achtertuin van mijn hostel. Er worden liederen gezongen met een gitaar en de poes van het hostel zit slaperig op de eettafel te luieren. Mijn nek gloeit van de zon.

Vannacht ben ik aangekomen op het vliegveld. Bij aankomst ontstond er direct chaos. Ik zag een bordje met ‘bank’ erop. Dit kwam goed uit in verband met het niet kunnen pinnen in Iran bij een betaalautomaat. Al het geld moet in contanten mee en omgewisseld worden bij een bank of wisselkantoor. Echter was dit de betaling voor een visum die ik al aangevraagd had. Mijn volgende bestemming was een lange rij. Na een half uur was ik aan de beurt: Helaas, u moet aan de andere kant van het gebouw wezen. Eenmaal gearriveerd en een half uur later gaf men aan dat mijn visum niet in orde was. Ik moest mij melden bij een ‘mannetje’, dat mannetje stuurde mij weer door naar de bank, die mij vervolgens weer op een brommende toon terug verwees naar het mannetje. Na veel irritatie hoorde ik na 2 uur het verlossende geluid van de stempel in mijn paspoort.
Snel een taxi gepakt die met een vaart van 140 km per uur naar mijn eindbestemming bracht.

Vanochtend raakte ik aan de praat met een Nederlands gezin, waarvan 2 meiden van 6 en 8 jaar.
Ik weet van mij zelf dat ik geen held ben wat betreft geld, maar nu ik erachter kwam dat de meeste banken geen geld mogen wisselen, van de overheid door een plotselinge koersstijging, werd ik zenuwachtig. We besloten om de krachten de bundelen en samen op onderzoek uit te gaan.
Bij alle banken kregen we dezelfde vriendelijke afwijzing. Helaas het is niet mogelijk. Maar toen we iets langer bleven staan bij een bank werden we vriendelijk uitgenodigd om thee te komen drinken. Heerlijke verse thee met een rozenblaadje erin. Hij gaf aan dat ze door de staat enorm moeten aanpassen voor de overheid en daarom een codewoord hebben. “op de thee komen”. Dit betekend dus: geld wisselen. Na een vriendelijke onderhandeling konden we ons geld inwisselen.

Na het wisselen van het geld kon de vakantie beginnen. Samen zijn we langs verschillende bezienswaardigheden gelopen waarbij de meiden regelmatig snoepjes en koekjes kregen van de winkels en tot slot nog een dikke zoen op de wang. Ze trokken veel bekijks.
Tijdens een wandeling in het park werd ik aangesproken door 2 meiden. Voor ik het zelf kon beseffen had ik een lepel in mijn handen en nam ik deel aan hun lunch. De mooiste onderwerpen passeerde de revue. Liefde, werk, de overheid en de vooral mijn ervaring tot nu toe in Iran.

Vrijdag, 27 april 10:00 Teheran
Ik zit buiten in de tuin. Het is rustig. Zowel op straat als in de binnentuin van het hostel. Het is vrijdag, voor de Iraniër een zondagse dag. Iedereen is vrij en de meeste winkels zijn gesloten.

Gisteravond ben ik nog even met een Ierse naar de bazaar gegaan om te eten. Tijdens het wandelen door het park merk je direct dat de mensen weekend aan het vieren zijn. Grote groepen zitten bijeen met een waterpijp en barbecue. Rijen tafels met schaakborden waar,veelal oudere mannen, met een sigaretje in hun mond aan het schaken zijn. Jongeren die aan het badmintonnen zijn en ons vriendelijk uitnodigen om mee te doen.