Blog 2

Vrijdag, 27 april 17:00, Teheran
In Iran mag niks, maar alles kan. Deze uitdrukking hoor je hier regelmatig. Er zijn mega veel regels en dat merk je als toerist al snel genoeg, laat staan dat je hier leeft. Een simkaart kopen voor je mobiel is een heel karwij. Ik heb zeker een paar uur gezocht naar een simkaart. Overal krijg je hetzelfde antwoord: “helaas, dat hebben we niet”. Volgens de medewerker van het hostel is dit vanwege de overheid. Ook hij weet niet waarom, “zo gaat het eenmaal”. De mensen kan ik hier zeker bestempelen als enorm flexibel en vindingrijk. Mag het niet linksom, dan gaan we wel rechtsom. Een zekere gevoel van rebellie komt regelmatig naar voren. Facebook is verboden maar veel jongeren zoeken desondanks, via een omweg, de connectie met de buitenwereld via Facebook.
De hoofddoek zijn voor vrouwen een verplichte item maar desondanks zie je met regelmaat de hoofddoek steeds verder naar achteren schuiven waardoor regelmatig de hoofddoek naar achteren valt met een licht briesje.
Op straat is het Amerikaanse bedrijf McDonald’s uiteraard niet zichtbaar, maar ook hier wilt men genieten van hamburgers. Daarom geen McDonald’s maar Mashdonalds. Met vervolgens diezelfde M en precies dezelfde inrichting. Dit geldt overigens ook voor de Burgerking en KFC. “In Iran mag niks, maar alles kan!”

Ik merk ondertussen dat Iran vol zit met bijzondere rituelen. Wanneer de hostelmedewerker voor mij een telefoontje pleegt merkte ik op dat hij heel lang bezig is met zichzelf te introduceren. Wat blijkt? Je behoort eerst te vragen hoe het gaat met de familieleden. “Hoe gaat het met je opa? Je oma? Je broer? Je zus? Je Moeder?”. De hostelmedewerker geeft toe, het is omslachtig, maar zo gaat het nou eenmaal.

Ondertussen heb ik een simkaart kunnen vinden. Het meisje die ik heb ontmoet in het park waarmee ik nummers heb uitgewisseld had nog een paar over. Ze stond erop om deze te overhandigen. Hierbij stuitte ik meteen op een van de moeilijkere sociale omgangsvormen. Normaliter zal ik wanneer iemand zoiets aardigs doet een knuffel geven, maar dat is hier niet gepast. Dan maar uitnodigen om ergens wat te drinken? Ook dat is niet gebruikelijk met alleen een man, je moet dan getrouwd zijn of er moet een andere vrouw bij aanwezig zijn. Dan maar een klompje als cadeau, speciaal meegebracht voor dit soort momenten.

Zaterdag, 28 april 16:00, Dizin
Ik zit onder de bloesem van de bomen in de voortuin van mijn nieuwe guesthouse. Geen toeterende auto’s of de geur van uitlaatgassen. Maar het geluid van een kabbelend riviertje en de geur van smeltend sneeuw. Ik ben ondertussen beland in Dizin, een wintersportplaatsje waarbij het seizoen nagenoeg tot een einde is gekomen. Het is een klein dorpje ten noorden van Teheran. Met de taxi is het gemakkelijk te bereiken. Het dorpje komt slaperig over, hier en daar wat spelende kinderen op straat en een groepje oude mannen die spelletjes spelen op hun gazon.
Het plan was om vandaag te gaan skiën, maar de overheid heeft besloten om vandaag het skigebied niet te openen in verband met de weinige skiërs.
Dan maar met de eigenaresse een stuk wandelen. Het is een jonge meid van 27 jaar oud. Samen met haar man is ze bezig met een hostel op te zetten zodat ook meer reizigers de weg naar Dizin kunnen vinden. Met een taxi zijn we bij een doodlopende weg afgezet en hebben onze tocht te voet voortgezet. Onderweg had ze brood meegenomen met Iraanse fetakaas. Hierbij weer vele leuke gesprekken gevoerd.

Zondag, 29 april 21:30, Kashan
Ik zit in mijn nieuwe hostel. Een oud complex gemaakt van klei. De donkere wolken stapelen zich op en de bliksemschichten lichten de muren op.

Ik heb een lange dag achter de rug. Het begon met mijn reis van Dizin naar Kashan. Het weer liet het niet toe om nog verder de bergen in te gaan dus besloot ik om te vertrekken naar de volgende bestemming wat ongeveer 3 uur ten zuiden ligt van Teheran.
Eerst een bus gepakt vanaf de straat. Een klein busje waar een oude man met gigantische borstelwenkbrouwen achter het stuur zat met grote scheuren in de voorruit en ruitenwissers die hij om de 10 minuten weer moest aanzwengelen om enig zicht te hebben.
Niemand spreekt Engels maar desondanks heb je toch kleine gesprekjes. Tijdens mijn reis naar Kashan werd ik van moment tot moment bij de hand genomen. Niks werd aan de toeval overgelaten. Keer op keer werd ik overgedragen aan een ander persoon die mij de weg wees. De een bracht mij naar mijn volgende busje, naar de trein, bij de trein bracht iemand mij naar de metro en bij de metro bracht iemand mij naar de bus. Professioneel werd ik telkens overdragen aan een ander. Ik voelde me als een klein kind,bij de hand genomen.

Kashan is een kleine stad (bijna 1 miljoen inwoners) wat extreem oud overkomt. Men geeft aan dat sommige gebouwen 2000 jaar oud zijn. Opgetrokken uit speciaal soort klei.
Het ligt midden in een woestijnachtige omgeving, weinig bomen en zanderige wegen.
Tijdens mijn rondleiding in mijn hostel kwam er een enthousiaste man mij tegemoet. Keurig gekleed in pak en gaf aan een Engelse klas te runnen waarvoor ze vrijwilligers zoeken om les te geven.
Een activiteit wat natuurlijk geheel aan mij besteed is. Het betrof een klein klasje met mannen en vrouwen die beginnend Engels spraken. Iedereen had zich keurig voorbereid met vragen die wij moesten beantwoorden. De docente, een jonge vrouw met een enorm streng uiterlijk die alles strak dirigeerde, begon met een introductie en wees telkens een student aan die een vraag mocht stellen aan een van ons.

Woensdag, 2 mei 12:00, Kashan
Ik zit te wachten op de bus in het busstation. Regelmatig komen er mensen langs met koekjes, dadels of rozenwater. Allemaal zoet spul wat gratis weggegeven wordt in verband met een nationaal feest. Midden op straat wordt er uitgebreid gebarbecued en zelfs onderweg worden er bekers met rozenwater uitgedeeld aan de voorbij rijdende auto’s.

Ik ben net terug gekomen van een woestijn tocht. Samen met andere reizigers zijn we via het hostel met een jeep de woestijn ingereden om daar ook te overnachten. De bestemming was leuk, maar nog leuker was de rit zelf. Een auto met kieren en gaten en een chauffeur die zijn snelheid niet aanpaste op de erbarmelijke toestand waarin de auto verkeerde. Halverwege de rit stopte de auto ermee. Na vele pogingen kwam men tot de conclusie dat de auto zijn laatste adem had uitgeblazen. Dan maar wachten op een nieuwe auto.
De plek van overnachting was een klein en oud kasteeltje. Verdeelt in klein compartimenten met tapijten. Dit was de plek waar we moesten overnachten. Na vele dekens te hebben verzameld konden we het beste er van maken aangezien de tapijten weinig goeds konden betekenen voor onze tedere ruggen.
De terugweg was uitdagend te noemen. Het had geregend in de nacht waardoor de wegen volgestroomd waren met water. Het gevolg: 3 van de 5 auto’s zaten muurvast in de modder.
Dan maar plaats genomen bij een mevrouw op haar tapijt om het spektakel van een fijne afstand te aanschouwen.