Blog 4

Maandag, 7 mei 19:00 Shiraz
Soms valt het mee om met meerdere personen op een kamer te slapen, maar na een aantal nachten het gesnurk van de buurman aan te hebben gehoord ben je toe aan een goede nachtrust. Bij mijn aankomst in Shiraz liet de eigenaar de kamer zien waar de aankomende 3 nachten plaats zou moeten gaan vinden. 8 bedjes in een kelder met ongeveer 30 cm tussen elkaar in. Ik had even tijd nodig om de plaats in me op te nemen. Hoe nu verder? gelukkig kwam de eigenaar met een oplossing. Ze hadden een nieuw gebouw gehuurd, nog niet geheel af, maar prima om in te slapen. Met mijn nieuwe Oostenrijkse vrienden en nog een Fransman, die hetzelfde aanbod kreeg, zijn we meegelopen om een kijkje te nemen. De bedden waren prima, maar inderdaad, hier en daar werd er druk nog getimmerd en geboord. De bedden echter ruim en zacht en een badkamer. En dat voor de helft van de prijs. Niet wetend dat ze die middag nog 1 van de 2 badkamer eruit zouden trekken en de rest van de vele kamer zouden verhuren. Binnen een halve dag werden er plantjes naar binnen gereden, nieuwe matrassen, nieuwe lakens en de deurbel werd geplaatst. Kortom: klaar voor gebruik, terwijl de bouwvakkers nog driftig aan het slopen zijn. Een geweldig leuk schouwspel.

Dinsdag, 8 mei 10:30 Shiraz
De meeste reizigers zullen het vast beamen. Reizen kost veel energie. Elke dag plannen, uitzoeken, bellen, contacten leggen, reisgids doorbladeren en ga zo maar door. Een hobby wat ontzettend leuk is, maar metaal en fysiek de nodige inspanning vergt.
Vanochtend werd ik moe wakker, een gevoel van lusteloosheid en vermoeidheid kwam tevoorschijn. Ik wist het direct te diagnosticeren: het is mijn “dipdag”.
Mijn dipdag is een terugkerend fenomeen bij elke reis die ik maak. Het is een gevoel van lusteloosheid en moeheid. Geen zin om weer die schoenen aan te trekken om de chaos buiten de muren van het hostel te betreden. De beste remedie? Toegeven! Lekker met een boek in een park gaan zitten en een uitgebreide middagdutje doen en vervolgens vroeg je bed in gaan, wetend dat het morgen weer over is.

Donderdag, 10 mei 09:00 Teheran
Het zonnetje schijnt weer, wellicht niet in Teheran zelf maar wel weer in mijn hoofd. Een goede nachtrust en een plan voor de aankomende dagen doen wonderen. Ondertussen ben ik op mijn 10de slaapplek beland. Het hostel waar ik ben begonnen met mijn reis, vriendelijk en enthousiast werd ik onthaald, het voelt alsof ik weer thuis ben.
Het lijkt alsof ik hier al jaren woon, de metro, de taxi, de groenteboer, het winkeltje voor mijn yoghurt, het is me allemaal ondertussen bekend. Hier en daar maak ik een praatje en bel wat mensen die ik de afgelopen weken heb ontmoet.
Gisteren had ik een paar afspraken staan. Ik was in de middag uitgenodigd om een kijkje te komen nemen in het kinderziekenhuis waar Shelly (ontmoet in Isfahan) werkt.
Uiteraard is het totaal anders dan in Nederland. Een gedateerd ziekenhuis met veel minder technologie dat wij als vanzelfsprekend zien.
Met een paar dossiers in haar handen zijn we naar een paar kinderen gegaan voor een consult. Kinderen met nierproblemen, die ziek op hun bedje liggen, maar ondanks de ellende die ze meemaken, de dokter met een brede glimlach begroeten. Ze lijkt aardig in de smaak te vallen bij de kinderen en dat blijkt vooral uit haar passie die ze laat zien in haar werk. Met veel humor en interactie. Een geweldig mooi schouwspel zonder ook maar een woord te kunnen verstaan.
Samen zijn we de dossier door gaan spitten en hebben de nodige lichamelijke controles gedaan.
Eigenlijk is het overal hetzelfde, de terminologie, de controles, en de frustratie die er bestaat over het aanbod in de zorg.

In de avond was ik gevraagd om bij Masha (ook ontmoet in Isfahan) les te komen geven. Het betrof een klein klasje met volwassen vrouwen die extra Engelse les kregen. De bedoeling was dat ik als een verassing de klas in zou komen, maar binnen enkele minuten was de gehele school op de hoogte van mijn komst. De bedoeling was om met de les mee te doen en hier en daar wat gesprekjes te voeren. Masha, die enorm fanatiek en creatief is, had de les voorbereid met een aantal onderwerpen.

Zaterdag, 12 mei 19:30 Zarvardasht (Alamut gebergte)
De warmte van de kachel straalt op mijn voorhoofd. Met de thee, gemaakt van de kruiden uit de omgeving, staar ik naar de vlammen. Ik ben beland in de Alamut gebergte. Ten noordwesten van Teheran, ongeveer 4 uur rijden met een bus, een taxi en dan nog een taxi.
Uit het raam zijn de bergen zichtbaar, gehuld in mist en met het geluid van de vogels en geiten, het is er prachtig. Een gedeelte van Iran waar ik nog geen kennis mee heb gemaakt.
Samen met een, toevallig ontmoette Nederlandse reizigster, zijn we aangekomen. Warm werden we onthaald met een beker thee, dadels en eigen melk van de eigen geiten met munt.
Vanuit het hostel zijn er mooie wandelingen te maken, waaronder een wandeling naar een prachtig meer. Onderweg zijn er mooie watervallen te zien en de vele geitenherders die met hun kudde al zwaaiend voorbij sjokken. Bij het meer zijn er kleine afdakjes gemaakt waar families zitten te picknicken en al gauw kennis komen maken met de onbekende toeristen door middel van thee te brengen.

Zondag, 13 mei 15:30 Zarvardasht (Alamut gebergte)
Ik zit in het zonnetje voor de guesthouse. De ezels hoor je in de verte en zo nu en dan komt er een herder met z’n kudde geiten voorbij. Vaak een oude man met een snor en een stok die vriendelijk met beide handen zwaait en “salaam!” roept.
De guesthouse wordt gerund door een gezin met nog 2 kleine enthousiaste jonge dochtertjes van ongeveer 2 en 4 jaar oud die regelmatig zich bij de gasten mengen om te spelen.
Ons onderkomen is gemaakt van hout, allemaal handgemaakt door de familie zelf. Een grote ruimte vol met tapijten en een grote kachel in het midden.
Het lijkt alsof hier alles zelf gemaakt wordt. Niet alleen de huizen maar ook de producten: de eieren van de kippenboer uit het dorp, melk van eigen koeien en geiten, thee bladeren uit de bergen geplukt.

Dinsdag, 15 mei 15:00 Zaandam, Nederland
Elk jaar is het weer een grote zoektocht naar mijn sleutels als ik thuis aankom. Ik heb het ergens ''handig'' opgeborgen in mijn tas. Ik heb altijd bijzondere gevoelens bij een sleutelbos. Het past namelijk ergens in de wereld in een deur, het is een uniek product. Het had ook zowaar in een deur kunnen passen, ergens anders in de wereld. En toch ben ik altijd blij dat mijn sleutel in de deur past in Nederland. Een plek waar men zelf kan beslissen wat hij/zij aantrekt en waarbij de vrijheid zo goed als oneindig is, maar ook een plek waarbij wij misschien niet altijd onszelf realiseren wat vrijheid is, en het zomaar aannemen alsof dit geheel normaal is. Dat er ook landen bestaan waarbij dagelijks de rechten van de mens geschonden worden.
In ieder geval neem ik een diepe buiging voor de mensen van Iran die hier dagelijks mee te dealen hebben en hier ook tegen strijden. En voor de mensen die ondanks de onvrede toch een ieder met een grote glimlach begroeten en de reizigers zoals ik met een warm welkom kennis laten nemen van de prachtige cultuur wat Iran bezit. Daarvoor ook mijn dank aan deze geweldige mensen!