Blog 3

Woensdag, 2 mei 23:00, Isfahan
Isfahan is een grote stad. De 2 na grootste stad van Iran. Je merkt het direct aan de lucht. Een broeierige viezige uitlaatgaslucht hangt in de stad. Het doet me denken aan Teheran.
Vanmiddag ben ik met de bus richting het zuiden afgereisd, daar waar ik vriendelijk werd verwelkomt door de 3 mooie receptionistes van het hostel. Het is pas geopend waardoor er nog een verse verflucht hangt.

Isfahan kent een rijke geschiedenis, zelfs de Nederlanders hadden er in het verleden tijdens de VOC tijden een handelspost. Nu is het een drukke stad met vele universiteiten en een opgedroogde rivier waardoor iedereen onder de bruggen loopt.
Wanneer de zon is verdwenen lijkt de stad echt tot leven te komen, vooral bij de bruggen. Drommen mensen lijken naar de bruggen te lopen om vervolgens met grote getale onder de bruggen Iraanse liefdes liedjes te zingen. Onder elke zuil komt er muziek vandaan. Het geeft een sprookjesachtige sfeer. De lichtjes, de muziek en uiteraard de vriendelijkheid van de mensen. Echter laat de realiteit van het regime zich zo nu en dan zien, waardoor de moraalpolitie met een rap tempo probeert om het zingen te stoppen aangezien dat tegen de wetten is van de islamitische republiek. Echter is het zinloos want waar net het muziek is beëindigd begint aan de andere kant weer een groep mensen te zingen. Een Iranier gaf aan dat ze als protest liederen zongen over de politie.

Vrijdag, 4 mei 14:10, Tussen Isfahan en Yazd
Iran blijft me verbazen, het verschil tussen de overheid en de meeste (hoogopgeleiden) mensen is enorm. Er mag veel niet, maar desondanks gebeurd alles. Dit lieten de 3 Iraanse dames uit Teheran, die een weekendje naar Isfahan gingen, zien. De dames: een arts, advocaat en Engelse docent brachten ons mee naar verschillende plekken in Isfahan. Strak georganiseerd en met de nodige brutaliteit naar de overheid. Toch even het hoofddoekje verder naar achteren, kleding dragen die eigenlijk net niet geheel geschikt is voor de moraalpolitie waardoor ze regelmatig hierop aangesproken worden. 1 van ze vertelde al 2 keer te zijn opgepakt door haar kledingstijl. Echter moeilijk te geloven in verband met de enorm moderne, doch nette, kledingstijl.
De avond brachten we met een groot gezelschap door met meerdere van het hostel. Met luide muziek, al zingend en toerend zijn we in een grote stoet naar een restaurant gegaan. Je vergeet op dat moment in wat voor een land je bent, maar ook de chauffeur lijkt de tijd van zijn leven te hebben, of durven hier niet tegenin te gaan.

Het lijkt alsof ik steeds behendiger wordt in het organiseren van mijn reis binnen Iran. Ik heb geleerd van het hostel hoe Snapp te gebruiken. Uber is niet toegestaan, maar uiteraard hebben ze hier een andere app bedacht. Je geeft aan waar je bent, en waar je naartoe wil en iemand komt je ophalen en vervoerd je, voor een paar cent, naar plaats van bestemming. Echter levert dit de nodige hilariteit op. Niet zelden bellen ze je op om te vragen waar je staat. Helaas ik spreek geen Farsi, maar na een paar keer “GPS!” te roepen lijken ze het te begrijpen. Door middel van het automerk en kentekenplaat kan je de auto herkennen. Echter is dit een lastig karwij aangezien ik de symbolen niet kan lezen. Mijn oplossing is dan ook vaak om naar een klein rustig straatje te lopen zodat je makkelijker herkenbaar bent.
Tijdens de rit worden er leuke kleine gesprekjes gevoerd door middel van Google Translate. Een prachtige uitvinding voor een reis zoals deze.

Zaterdag, 5 mei 18:00 Yazd
Nog plakkerig van het zweet heb ik plaatsgenomen op een van de vele Perzische tapijten van mijn hostel. De vogeltjes in de vele kooitjes hoor ik fluiten en de fontein in het midden van de binnenplaats hoor ik stromen. Ik heb net een middagdutje gedaan. Het is was vandaag meer dan 30 graden waardoor het uiterst onaangenaam is om buiten te lopen.
Yazd is een klein plaatsje in de woestijn. Het is stoffig, droog, oud en het komt conservatief over. Vrouwen zijn hier meer gesluierd en mannen gehuld in gewaden met lange baarden.
Yazd is een oude stad waarvan sommige gebouwen ouder zijn dan 5000 jaar oud. De straten zijn klein en omringt door de muren van oude gebouwen, gemaakt van klei.
Oude mannen zie je met elkaar discussiëren en de vrouwen lopen met de kinderen rond met de boodschappen. Het lijkt alsof de tijd is teruggezet. Overdag lijkt het uitgestorven, maar wanneer de avond begint lijkt het tot leven te komen. In de oude bazaar gaan de kleine winkeltjes open en worden er hier en daar de plaatselijke producten uitgestald. Alles lijkt hier met de hand gemaakt te worden. Tapijten, pannen, potten, sieraden. Het wordt allemaal in de vele winkeltjes gemaakt.

Vandaag ben ik op pad gegaan met 2 Oostenrijkse medereizigers die ik 2 bestemmingen eerder heb ontmoet. Gezamenlijk heb we een deal gemaakt met een passerende taxichauffeur die ons naar 3 verschillende locaties bracht buiten de stad. Oude verlaten dorpen en kastelen van meer dan 7000 jaar oud. Ruines waarvan veelal alleen de contouren van de gebouwen nog zichtbaar zijn.

Zondag, 6 mei 12:00, In de bus van Yazd naar Shiraz
Ik zit ondertussen een paar uur in de bus. Het is een VIP bus waarbij je als een prins op de troon in de bus zit. En dat voor een paar euro en dan een rit van 6 uur.
Buiten gaat het landschap langzaam voorbij. De mooie rotsachtige bergen hebben plaatsgemaakt voor vlakke woestijnen. Hier en daar een klein dor boompje maar voor de rest geen leven te bekennen. Alleen een kaasrechte weg door de zandige vlaktes.